In onze dialoog altijd het gevoel bewaren een familie te zijn

Uwe Eminentie,
Excellentie,
Dames en Heren,
Vrede zij met u!

Ik dank Zijne Excellentie de heer George Poulides, Ambassadeur van de Republiek Cyprus en Deken van het Corps Diplomatique, voor zijn hartelijke begroeting in uw naam, en voor het onvermoeibare werk dat hij heeft verricht met zijn karakteristieke energie, toewijding en vriendelijkheid. Deze kwaliteiten hebben hem de achting opgeleverd van al mijn voorgangers die hij in deze jaren van zijn missie bij de Heilige Stoel heeft ontmoet, in het bijzonder wijlen paus Franciscus.

Ik wil ook graag mijn dank uitspreken voor uw vele berichten van goede wensen na mijn verkiezing, evenals de berichten waarin u uw medeleven betuigde met het overlijden van paus Franciscus. Sommige van die berichten kwamen ook uit landen waarmee de Heilige Stoel geen diplomatieke betrekkingen onderhoudt, een belangrijk teken van achting dat wijst op een versterking van de wederzijdse betrekkingen.

Ik zou graag willen dat we in onze dialoog altijd het gevoel bewaren een familie te zijn. De diplomatieke gemeenschap vertegenwoordigt namelijk de hele familie van volkeren, een familie die de vreugde en het verdriet van het leven deelt en de menselijke en spirituele waarden die haar betekenis en richting geven. De pauselijke diplomatie is een uitdrukking van de katholiciteit van de Kerk. In haar diplomatieke activiteiten wordt de Heilige Stoel geïnspireerd door een pastorale gerichtheid die haar er niet toe brengt om privileges te zoeken, maar om haar evangelische missie ten dienste van de mensheid te versterken. De Heilige Stoel verzet zich tegen elke vorm van onverschilligheid en doet een beroep op het geweten, zoals blijkt uit de voortdurende inspanningen van mijn eerbiedwaardige voorganger, die altijd aandacht heeft voor de roep van de armen, de behoeftigen en de gemarginaliseerden, evenals voor de hedendaagse uitdagingen, variërend van de bescherming van de schepping tot kunstmatige intelligentie.

Uw aanwezigheid hier vandaag is niet alleen een zichtbaar teken van het respect van uw landen voor de Apostolische Stoel, maar ook een geschenk voor mij. Het stelt mij in staat om het streven van de Kerk - en van mijzelf - te hernieuwen om alle individuen en volkeren op aarde, die waarheid, gerechtigheid en vrede nodig hebben en ernaar verlangen, te bereiken en te omarmen! In zekere zin is mijn eigen levenservaring, die Noord-Amerika, Zuid-Amerika en Europa heeft doorkruist, gekenmerkt door dit streven om grenzen te overschrijden en verschillende volkeren en culturen te ontmoeten.

Door het constante en geduldige werk van het Staatssecretariaat wil ik het begrip en de dialoog met u en uw landen versterken, waarvan ik er al veel heb mogen bezoeken, vooral tijdens mijn periode als Generaal Overste van de Augustijnen. Ik vertrouw erop dat Gods voorzienigheid mij nog meer gelegenheden zal bieden om de landen waar u vandaan komt te leren kennen en mij in staat zal stellen onze vele broeders en zusters over de hele wereld in het geloof te bevestigen en nieuwe bruggen te slaan naar alle mensen van goede wil.

In onze dialoog zou ik willen dat we drie essentiële woorden in gedachten houden die de pijlers van de missionaire activiteit van de Kerk en het doel van de diplomatie van de Heilige Stoel vertegenwoordigen.

Het eerste woord is vrede. Maar al te vaak beschouwen we dit als een "negatief" woord, dat alleen duidt op de afwezigheid van oorlog en conflicten, omdat oppositie een blijvend deel van de menselijke natuur is, waardoor we vaak in een constante "staat van conflict" leven, thuis, op het werk en in de maatschappij. Vrede lijkt dan slechts een onderbreking, een pauze tussen het ene geschil en het andere, aangezien spanningen, hoe hard we ook ons best doen, altijd aanwezig zullen zijn, een beetje zoals sintels die onder de as branden, klaar om elk moment te ontbranden.

Vanuit christelijk perspectief - maar ook in andere religieuze tradities - is vrede in de eerste plaats een geschenk. Het is het eerste geschenk van Christus: "Mijn vrede geef ik u" (Joh. 14, 27)[b:Joh. 14, 27]. Toch is het een actief en veeleisend geschenk. Het houdt ons bezig en daagt ieder van ons uit, ongeacht onze culturele achtergrond of religieuze overtuiging. Vrede wordt opgebouwd in het hart en vanuit het hart, door trots en wraakzucht uit te bannen en onze woorden zorgvuldig te kiezen. Want ook woorden, niet alleen wapens, kunnen verwonden en zelfs doden.

In dit opzicht geloof ik dat religies en de interreligieuze dialoog een fundamentele bijdrage kunnen leveren aan het bevorderen van een klimaat van vrede. Dit vereist natuurlijk volledig respect voor godsdienstvrijheid in elk land, aangezien religieuze ervaring een essentiële dimensie van de menselijke persoon is. Zonder religieuze ervaring is het moeilijk, zo niet onmogelijk, om de zuivering van het hart te bewerkstelligen die nodig is om vreedzame relaties op te bouwen.

Deze inspanning, waaraan wij allemaal moeten deelnemen, kan een begin maken met het wegnemen van de onderliggende oorzaken van alle conflicten en elke destructieve drang tot verovering. Het vereist een oprechte bereidheid om de dialoog aan te gaan, geïnspireerd door het verlangen om te communiceren in plaats van te botsen. Als gevolg hiervan moet er nieuw leven worden geblazen in de multilaterale diplomatie en in de internationale instellingen die in de eerste plaats bedoeld zijn om eventuele geschillen binnen de internationale gemeenschap op te lossen. Natuurlijk moet er ook vastberadenheid zijn om de productie van vernietigings- en doodsinstrumenten te stoppen, want, zoals paus Franciscus in zijn laatste Urbi et Orbi-boodschap[9463] opmerkte: Geen vrede is mogelijk zonder echte ontwapening (en) de eis dat elk volk voor zijn eigen verdediging zorgt, mag niet ontaarden in een wedloop naar herbewapening." Het Alleluja laat tranen van vreugde stromen onder het volk van God over heel de wereld, [[9463|+20]]

Het tweede woord is rechtvaardigheid. Werken aan vrede vereist rechtvaardig handelen. Zoals ik al zei, heb ik mijn naam in de eerste plaats gekozen met de gedachte aan Leo XIII, de paus van de eerste grote sociale encycliek, Rerum Novarum[651]. In deze tijd van baanbrekende veranderingen kan de Heilige Stoel niet nalaten zijn stem te laten horen over de vele onevenwichtigheden en onrechtvaardigheden die niet in de laatste plaats leiden tot onwaardige arbeidsomstandigheden en steeds meer gefragmenteerde en door conflicten geteisterde samenlevingen. Alles moet in het werk gesteld worden om de wereldwijde ongelijkheid - tussen rijkdom en armoede - te overwinnen die diepe kloven slaat tussen continenten, landen en zelfs binnen individuele samenlevingen.

Het is de verantwoordelijkheid van regeringsleiders om te werken aan de opbouw van harmonieuze en vreedzame burgermaatschappijen. Dit kan bovenal bereikt worden door te investeren in het gezin, dat gebaseerd is op de stabiele verbintenis tussen een man en een vrouw, "een kleine maar echte samenleving, en voorafgaand aan alle civiele samenlevingen". Rerum Novarum, 9[[651|9]] Bovendien is niemand vrijgesteld van het streven naar respect voor de waardigheid van elke persoon, vooral de meest kwetsbare en kwetsbare, van ongeborenen tot ouderen, van zieken tot werklozen, zowel burgers als immigranten.

Mijn eigen verhaal is dat van een burger, een nakomeling van immigranten, die er op hun beurt voor kozen om te emigreren. In de loop van ons leven kunnen we allemaal gezond of ziek zijn, werk hebben of werkloos zijn, in ons geboorteland wonen of in een vreemd land, maar onze waardigheid blijft altijd onveranderd: het is de waardigheid van een schepsel dat door God gewild en geliefd is.

Het derde woord is waarheid. Echt vreedzame relaties kunnen niet worden opgebouwd, ook niet binnen de internationale gemeenschap, zonder de waarheid. Waar woorden dubbelzinnige en ambivalente connotaties aannemen, en de virtuele wereld, met zijn veranderde perceptie van de werkelijkheid, ongecontroleerd de overhand neemt, is het moeilijk om authentieke relaties op te bouwen, omdat de objectieve en echte premissen van communicatie ontbreken.

Van haar kant kan de Kerk nooit vrijgesteld worden van het spreken van de waarheid over de mensheid en de wereld, waarbij ze waar nodig haar toevlucht neemt tot eerlijke taal die in eerste instantie tot misverstanden kan leiden. Maar de waarheid kan nooit gescheiden worden van de naastenliefde, die altijd de zorg voor het leven en welzijn van elke man en vrouw als kern heeft. Bovendien is waarheid vanuit christelijk perspectief niet de bevestiging van abstracte en onstoffelijke principes, maar een ontmoeting met de persoon van Christus zelf, levend in het midden van de gemeenschap van gelovigen. Waarheid schept dus geen verdeeldheid, maar stelt ons juist in staat om de uitdagingen van onze tijd, zoals migratie, het ethisch gebruik van kunstmatige intelligentie en de bescherming van onze geliefde planeet Aarde, des te resoluter aan te gaan. Dit zijn uitdagingen die inzet en samenwerking van iedereen vereisen, omdat niemand ze alleen aankan.

Beste ambassadeurs,

Mijn bediening is begonnen in het hart van een Jubeljaar[d:550], dat op een bijzondere manier gewijd is aan hoop. Het is een tijd van bekering en vernieuwing en bovenal een gelegenheid om conflicten achter ons te laten en een nieuwe weg in te slaan, in het vertrouwen dat ieder van ons, door samen te werken, in overeenstemming met zijn of haar eigen gevoeligheden en verantwoordelijkheden, een wereld kan opbouwen waarin iedereen een authentiek menselijk leven kan leiden in waarheid, gerechtigheid en vrede. Ik hoop dat dit overal het geval zal zijn, te beginnen met de plaatsen die het zwaarst te lijden hebben, zoals Oekraïne en het Heilige Land.

Ik dank u voor al het werk dat u doet om bruggen te bouwen tussen uw landen en de Heilige Stoel, en ik zegen u, uw gezinnen en uw volkeren van harte. Dank u wel!

{De Paus geeft de zegen}

Dank u voor al het werk dat u doet!