5. De kruisiging. "Ik heb dorst" (Joh. 19, 28)

De dorst van de gekruisigde Heer is niet alleen de fysiologische behoefte van een gemarteld lichaam. Het is ook, en vooral, de uitdrukking van een diep verlangen: dat van liefde, van relatie, van gemeenschap. Het is de stille schreeuw van een God die, nadat Hij alles van onze menselijke toestand heeft willen delen, zich ook door deze dorst laat overweldigen. Een God die zich er niet voor schaamt om om een slokje te bedelen, want in dat gebaar vertelt Hij ons dat liefde, om waar te zijn, ook moet leren vragen en niet alleen geven.

"Ik heb dorst", zegt Jezus, en op deze manier manifesteert Hij zijn menselijkheid en ook de onze. Niemand van ons kan zichzelf redden. Niemand kan zichzelf redden. Het leven is niet "vervuld" als we sterk zijn, maar als we leren hoe we moeten ontvangen. Het is precies op dat moment, nadat Jezus uit onbekende handen een spons gedrenkt in azijn heeft ontvangen, dat Hij uitroept: "Het is volbracht". De liefde heeft zichzelf behoeftig gemaakt, en juist daarom heeft ze haar werk volbracht.

Dit is de christelijke paradox: God redt niet door te doen, maar door zich te laten doen. Niet door het kwaad met geweld te verslaan, maar door de zwakheid van de liefde tot het einde toe te accepteren. Aan het kruis leert Jezus ons dat de mens zichzelf niet realiseert in macht, maar in een vertrouwensvolle openheid naar anderen, zelfs als ze vijandig zijn. Verlossing wordt niet gevonden in autonomie, maar in het nederig erkennen van de eigen nood en het vrijelijk kunnen uiten daarvan.

De vervulling van onze menselijkheid in Gods plan is geen daad van kracht, maar een gebaar van vertrouwen. Jezus redt niet met een dramatische beweging, maar door iets te vragen wat Hij zelf niet kan geven. En hier opent zich de deur naar ware hoop: als zelfs de Zoon van God ervoor koos om niet zelfvoorzienend te zijn, dan is ook onze dorst - naar liefde, naar betekenis, naar gerechtigheid - geen teken van mislukking, maar van waarheid.

Deze waarheid, die zo eenvoudig lijkt, is moeilijk te accepteren. We leven in een tijd die zelfgenoegzaamheid, efficiëntie en prestaties beloont. En toch laat het Evangelie ons zien dat de maat van onze menselijkheid niet wordt gegeven door wat we kunnen bereiken, maar door ons vermogen om ons geliefd te laten maken en, wanneer nodig, zelfs te laten helpen.

Jezus redt ons door ons te laten zien dat vragen niet onwaardig is, maar juist bevrijdend. Het is de weg uit de verborgenheid van de zonde, om opnieuw de ruimte van de gemeenschap binnen te gaan. Sinds het begin heeft zonde schaamte voortgebracht. Maar vergeving - echte vergeving - wordt geboren als we onze nood onder ogen kunnen zien en niet langer bang zijn voor afwijzing.

Jezus' dorst aan het kruis is daarom ook de onze. Het is de schreeuw van een gewonde mensheid die op zoek is naar levend water. En deze dorst leidt ons niet weg van God, maar verenigt ons juist met Hem. Als we de moed hebben om dit te erkennen, kunnen we ontdekken dat zelfs onze kwetsbaarheid een brug naar de hemel is. Juist in het vragen - niet in het bezitten - opent zich een weg van vrijheid, omdat we niet langer pretenderen zelfvoorzienend te zijn.

In broederschap, in het eenvoudige leven, in de kunst van het vragen zonder schaamte en het aanbieden zonder bijbedoelingen, wordt een vreugde geboren die de wereld niet kent. Een vreugde die ons herstelt naar de oorspronkelijke waarheid van ons wezen: wij zijn schepselen die gemaakt zijn om liefde te geven en te ontvangen.

Beste broeders en zusters, in de dorst van Christus kunnen we al onze eigen dorst herkennen. En om te leren dat er niets menselijker, niets goddelijker is dan te kunnen zeggen: "Ik heb nodig". Laten we niet bang zijn om te vragen, vooral als het lijkt alsof we het niet verdienen. Laten we ons niet schamen om onze hand uit te steken. Het is precies daar, in dat nederige gebaar, dat verlossing schuilt.

Speciale groeten:
Ik groet alle Engelstalige pelgrims en bezoekers die deelnemen aan de Audiëntie van vandaag, in het bijzonder de groepen uit Engeland, Schotland, Ierland, Noord-Ierland, Oostenrijk, Denemarken, Malta, Nederland, Zwitserland, Kameroen, Australië, Hongkong, Indonesië, Japan, de Filipijnen, Vietnam en de Verenigde Staten van Amerika.

Ik vraag u allen om samen met mij te bidden voor degenen die getroffen zijn door de recente modderstromen in het Marra-gebergte in Soedan. Laten we de Almachtige vragen om eeuwige vrede te schenken aan allen die gestorven zijn, en troost en kracht aan hun dierbaren. Zelfs te midden van zulke tragedies mogen we nooit de hoop verliezen in Gods liefde voor ons.

U allen en uw families geef ik de zegen van de Almachtige God.

OPROEP
Er komt dramatisch nieuws uit Soedan, in het bijzonder uit Darfur. In El Fasher zitten veel burgers vast in de stad, slachtoffers van hongersnood en geweld. In Tarasin heeft een verwoestende modderstroom veel levens geëist, met pijn en wanhoop als gevolg. En alsof dat nog niet genoeg is, bedreigt de verspreiding van cholera honderdduizenden reeds getroffen mensen. Ik sta dichter dan ooit bij de Soedanese bevolking, in het bijzonder gezinnen, kinderen en ontheemden. Ik bid voor alle slachtoffers. Ik doe een hartelijke oproep aan de leiders en de internationale gemeenschap om humanitaire corridors te garanderen en een gecoördineerde reactie op touw te zetten om deze humanitaire ramp een halt toe te roepen. Het is tijd om een serieuze, oprechte en inclusieve dialoog tussen de partijen op gang te brengen om het conflict te beëindigen en hoop, waardigheid en vrede te herstellen voor de bevolking van Soedan.