Christus is de vaste rots waarop de Kerk is gebouwd

"Sla uw mantel om en volg mij" (Hnd 12, 8)[b:Hnd 12, 8].
Zo spreekt de engel tot Petrus die in de gevangenis van Jeruzalem is opgesloten. En Petrus, volgens de gewijde tekst, "ging mee naar buiten " (Hnd 12, 9)[b:Hnd 12, 9].
Met deze buitengewone ingreep kwam God zijn apostel te hulp zodat hij zijn zending kon voortzetten. Een niet eenvoudige zending, die een complexe en moeizame weg impliceerde. Een zending die zal uitmonden in het martelaarschap juist hier in Rome, waar tot op vandaag Petrus' graf het doel is van onophoudelijke bedevaarten uit alle delen van de wereld.

"Saul, Saul, waarom vervolgt gij mij? (...). Maar sta op en ga de stad in; daar zal iemand u zeggen wat ge doen moet"(Hnd 9, 4-6)[b:Hnd 9, 4-6].
Paulus werd ingenomen door goddelijke genade op de weg naar Damascus en van vervolger van christenen werd hij tot Apostel van de heidenen. Nadat hij Jezus onderweg had ontmoet, wijdde hij zich zonder voorbehoud aan de zaak van het Evangelie.
Ook Paulus kreeg als een ver reisdoel Rome, hoofdstad van het keizerrijk, waar hij samen met Petrus Christus, de enige Heer en Redder van de wereld zou verkondigen. Om het geloof zou ook hij hier op een dag zijn bloed vergieten, en zijn naam voor eeuwig verenigen met Petrus in de geschiedenis van christelijk Rome.

Met vreugde viert de Kerk vandaag de gedachtenis van beide. De "steenrots" en het "uitverkoren werktuig" kwamen ten slotte hier samen, in Rome. Hier voltooiden ze hun apostolisch dienstwerk en bezegelden het met het vergieten van hun bloed.
De wonderlijke route van geloof en liefde, die Petrus en Paulus leidde van hun thuisland naar Jeruzalem, vervolgens naar andere delen van de wereld, en uiteindelijk naar Rome, vormt in zekere zin een model van de reis waartoe elke christen is geroepen om te getuigen van Christus in de wereld.
"Ik zocht de Heer: Hij gaf mij antwoord, Hij heeft mij bevrijd van mijn angsten" (Ps 34(33), 5)[b:Ps 34,5]. Hoe zouden we hier niet de ervaring in zien van beide heiligen die we vandaag herdenken, de realisatie van deze woorden van de psalmist? De Kerk wordt voortdurend op de proef gesteld. De boodschap die altijd van de apostelen heilige Petrus en Paulus komt is duidelijk en welsprekend: door de genade van God, in alle omstandigheden, kan de mens teken worden van Gods overwinnende macht. Daarom moet hij niet vrezen. Wie vrij van alle angst op God vertrouwt, ervaart de vertroostende aanwezigheid van de Geest, ook en vooral op de momenten van beproeving en lijden.

Beminde en geëerde broeders in het episcopaat, het voorbeeld van heilige Petrus en Paulus daagt allereerst ons uit, aangesteld met de bisschoppelijke wijding als opvolgers van de Apostelen. Net als zij, zijn wij uitgenodigd om een weg van bekering en liefde tot Christus af te leggen. Is Hij het niet die ons roept? Is Hij zelf het niet die wij moeten verkondigen met coherentie en trouw?
Ik wend me met name tot u, beminde metropolieten, die gekomen bent uit verschillende landen van de wereld om het pallium te ontvangen uit de handen van de opvolger van Petrus. Ik groet u hartelijk, evenals degenen die u hebben vergezeld. De bijzondere band met het Apostolische Stoel die wordt uitgedrukt met deze liturgische onderscheiding, is een stimulans voor een meer intense toewijding in het zoeken naar geestelijke en herderlijke gemeenschap ten behoeve van de gelovigen, om in hen de betekenis van de eenheid en universaliteit van de Kerk te bevorderen. Bewaart trouw in u, en in de mensen die u zijn toevertrouwd, de heiligheid van leven die een bovennatuurlijk geschenk is van de genade van de Heer.
Zo begroet ik ook met bijzondere genegenheid de delegatie gezonden door de patriarch van Constantinopel Bartolomeüs I en hierheen vergezeld door de metropoliet Panteleimon. Het traditionele bezoek van de vertegenwoordigers van oecumenisch patriarchaat voor de plechtigheid van HH. Petrus en Paulus vormt een providentieel moment voor de weg naar het herstel van de volledige gemeenschap onder ons. Aan het begin van het derde millennium merken we op dat we vanuit Christus moeten herbeginnen, de basis van ons gemeenschappelijke geloof en zending. "Heri, hodie et in saecula" (Heb 13, 8)[b:Heb 13, 8], Christus is de vaste rots waarop de Kerk is gebouwd.

"Gij zijt de Messias, de Zoon van levende God" (Mt 16, 16)[b:Mt 16, 16]. De geloofsbelijdenis die Petrus deed te Caesarea Filippi toen de Meester de leerlingen vroeg: "En wie zegt gij dat Ik ben?" (Mt 16, 15)[b:Mt 16, 15], wint aan heel bijzondere waarde en betekenis voor ons die de kerkgemeenschap van Rome vormen. De getuigenis van HH. Petrus en Paulus, bezegeld met het uiterste offer van hun leven, herinnert deze Kerk aan de zware taak van "voor te zitten in de naastenliefde" Ignatius van Antiochië, ep. ad Rom., 1, 1[[923]].
Gelovigen van mijn geliefde bisdom, laten we ons steeds meer bewust zijn van onze verantwoordelijkheid. Laten we volharden in het gebed samen met Maria, Koningin van de Apostelen. Met het voorbeeld van onze glorieuze patronen en met hun voortdurende steun, laten we trachten Christus te allen tijde te herhalen: "Gij zijt de Messias, de Zoon van de levende God. Gij zijt onze enige Verlosser", de Verlosser van de wereld.

Woorden van de Heilige Vader aan het einde van de eucharistische concelebratie
Aan het einde van deze plechtige viering, wil ik u allen danken, beminde broeders en zusters, die met uw vrome deelname de gedachtenis van HH. Petrus en Paulus hebt geëerd. In het bijzonder richt ik mijn hartelijke groet en mijn dank aan de delegatie van de Bulgaarse orthodoxe kerk, geleid door de metropoliet Simeon. Denkend aan mijn recente bezoek aan Bulgarije, roep ik de hemelse zegeningen af over de gelovigen van die geliefde natie.
Ik feliciteer allen die zijn vernoemd naar Petrus en Paulus. Een gezegend feest aan alle Romeinen en de pelgrims.