11. De bloedende vrouw en de dochter van Jaïrus. "Wees niet bang, maar heb geloof!" (Mc. 5,36)

Beste broeders en zusters,

Vandaag beschouwen we de genezingen van Jezus opnieuw als een teken van hoop. In Hem is er een kracht die ook wij kunnen ervaren als we een relatie aangaan met Zijn Persoon.

Een veel voorkomende kwaal van onze tijd is de levensmoeheid: de realiteit lijkt ons te complex, te belastend, te moeilijk om onder ogen te zien. En dus haken we af, vallen we in slaap, in de waan dat de dingen anders zullen zijn als we wakker worden. Maar de werkelijkheid moet onder ogen worden gezien en samen met Jezus kunnen we dat goed doen. Soms voelen we ons geblokkeerd door het oordeel van degenen die beweren labels op anderen te plakken.

Het lijkt mij dat we voor deze situaties een antwoord kunnen vinden in een passage uit het evangelie van Marcus, waar twee verhalen in elkaar overlopen: dat van het twaalfjarige meisje dat ziek in bed ligt en stervende is; en dat van een vrouw die precies twaalf jaar lang heeft gebloed en Jezus opzoekt om genezen te worden. (Mc. 5, 21-43)[[b:Mc. 5, 21-43]]

Tussen deze twee vrouwenfiguren plaatst de evangelist het karakter van de vader van het meisje: hij blijft niet thuis en klaagt niet over de ziekte van zijn dochter, maar gaat erop uit en vraagt om hulp. Hoewel hij een ambtenaar van de synagoge is, stelt hij geen eisen op grond van zijn sociale positie. Wanneer er gewacht moet worden, verliest hij zijn geduld niet en wacht hij. En als ze hem komen vertellen dat zijn dochter dood is en het zinloos is om de Meester te storen, blijft hij geloven en hopen.

Het gesprek tussen deze vader en Jezus wordt onderbroken door de bloedende vrouw, die erin slaagt dicht bij Jezus te komen en zijn mantel aan te raken (v. 27). Deze vrouw nam met veel moed de beslissing die haar leven zou veranderen: iedereen bleef haar vertellen dat ze afstand moest houden, dat ze uit het zicht moest blijven. Ze hadden haar veroordeeld om verborgen en geïsoleerd te blijven. Soms zijn ook wij het slachtoffer van het oordeel van anderen, die ons een kleed willen aandoen dat niet van onszelf is. En dan lijden we en komen we er niet uit.

Die vrouw slaat de weg van verlossing in als het geloof ontkiemt dat Jezus haar kan genezen: zo vindt ze de kracht om naar buiten te komen en naar Hem op zoek te gaan. Ze wil haar hand uitsteken en op zijn minst zijn kleed aanraken.

Rondom Jezus is er een grote menigte en daarom raken veel mensen Hem aan, maar toch gebeurt er niets met hen. In plaats daarvan, als deze vrouw Jezus aanraakt, wordt ze genezen. Waar zit het verschil? In zijn commentaar op dit punt van de tekst zegt de heilige Augustinus - in Jezus' naam - "De menigte verdringt, het geloof raakt aan." 243, 2, 2[[880]] Het is zo: telkens als we een geloofsdaad stellen die tot Jezus gericht is, komt er contact met Hem tot stand en onmiddellijk komt zijn genade uit Hem. Soms zijn we ons er niet van bewust, maar op een geheime en echte manier bereikt de genade ons en verandert geleidelijk ons leven van binnenuit.

Misschien benaderen ook vandaag veel mensen Jezus op een oppervlakkige manier, zonder echt in zijn kracht te geloven. We bewandelen het oppervlak van onze kerken, maar misschien ligt ons hart ergens anders! Deze vrouw, stil en anoniem, overwint haar angsten, raakt het hart van Jezus aan met haar handen, die als onrein worden beschouwd vanwege haar ziekte. En ze wordt onmiddellijk genezen. Jezus zegt tegen haar: "Dochter, uw geloof heeft u genezen. Ga in vrede" (Mc. 5, 34)[b:Mc. 5, 34].

Ondertussen krijgt de vader het nieuws dat zijn dochter dood is. Jezus zegt tegen hem: "Wees niet bang, maar blijf geloven" (Mc. 5, 36)[b:Mc. 5, 36]. Dan gaat hij naar het huis en ziet dat iedereen huilt en jammert en zegt: "Het kind is niet gestorven, maar slaapt" (Mc. 5, 39)[b:Mc. 5, 39]. Hij gaat de kamer binnen waar het kind ligt, pakt haar hand en zegt tegen haar: "Talita koemi", ... "Meisje, Ik zeg je, sta op". Het meisje staat op en begint te lopen. (Mc. 5, 41-42)[[b:Mc. 5, 41-42]] Jezus' daad laat ons zien dat Hij niet alleen geneest van elke ziekte, maar dat Hij ook ontwaakt uit de dood. Voor God, die eeuwig Leven is, is de dood van het lichaam als slaap. De echte dood is die van de ziel: daar moeten we bang voor zijn!

Nog een laatste detail: Nadat Jezus het kind weer tot leven heeft gewekt, zegt hij tegen de ouders dat ze haar iets te eten moeten geven. (Mc. 5, 43)[[b:Mc. 5, 43]] Dit is nog een heel concreet teken van Jezus' nabijheid tot onze menselijkheid. Maar we kunnen het ook dieper opvatten en ons afvragen: als onze kinderen in een crisis verkeren en geestelijk voedsel nodig hebben, weten we dan hoe we ze dat moeten geven? En hoe kunnen we dat als we zelf niet gevoed worden door het evangelie?

Beste broeders en zusters, in het leven zijn er momenten van teleurstelling en ontmoediging, en er is ook de ervaring van de dood. Laten we leren van die vrouw, van die vader: laten we naar Jezus gaan: Hij kan ons genezen, Hij kan ons doen herleven. Jezus is onze hoop!