We zijn geroepen om ons brood te delen en Gods Koninkrijk te verkondigen.

Beste broeders en zusters,

het is heerlijk om in de aanwezigheid van Jezus te zijn. De passage uit het evangelie die we zojuist hoorden getuigt hiervan; het verhaalt hoe de menigten lange uren doorbrachten met luisteren naar hoe Hij sprak over het Koninkrijk van God en hoe Hij de zieken genas. (Lc. 9, 11)[[b:Lc. 9, 11]] Jezus' medeleven met de lijdenden toont ons de liefdevolle nabijheid van God, die in onze wereld komt om ons te redden. Waar God regeert, zijn we bevrijd van alle kwaad. Maar zelfs voor hen die het goede nieuws van Jezus aanvaarden, komt het uur van beproeving. Op die verlaten plek, waar de menigte naar de Meester luisterde, viel de avond en was er niets te eten. (Lc. 9, 12)[[b:Lc. 9, 12]] De honger van de mensen en het ondergaan van de zon spreken ons van een grens die opdoemt over de wereld en elk schepsel: de dag eindigt, net als het leven van elk menselijk wezen. In dat uur van nood en van samenvallende schaduwen blijft Jezus in ons midden aanwezig.

Precies op het moment dat de dag ten einde loopt en de honger toeslaat, terwijl de apostelen hem zelf vragen de menigte weg te sturen, verrast Christus ons met zijn barmhartigheid. Hij voelt medelijden met degenen die honger hebben en nodigt zijn discipelen uit om voor hen te zorgen. Honger is niet vreemd aan de prediking van het Koninkrijk en de boodschap van verlossing. Integendeel, het spreekt tot ons over onze relatie met God. Tegelijkertijd lijken vijf broden en twee vissen volkomen ontoereikend om de mensen te voeden. De ogenschijnlijk zo redelijke berekeningen van de leerlingen onthullen hun gebrek aan geloof. Want waar de Heer aanwezig is, vinden we alles wat we nodig hebben om kracht en zin aan ons leven te geven.

Jezus beantwoordt de oproep van honger met het teken van delen: Hij heft zijn ogen op, spreekt de zegen uit, breekt het brood en voedt alle aanwezigen (vgl. vs. 16). De handelingen van de Heer zijn geen ingewikkelde magische rite; ze tonen eenvoudigweg zijn dankbaarheid jegens de Vader, zijn kinderlijke gebed en de broederlijke gemeenschap die wordt ondersteund door de Heilige Geest. Jezus vermenigvuldigt de broden en de vissen door te delen wat beschikbaar is. Daardoor is er genoeg voor iedereen. Meer dan genoeg zelfs. Nadat iedereen gegeten had, werden twaalf manden vol verzameld. (Lc. 9, 17)[[b:Lc. 9, 17]]

Dat is hoe Jezus de honger van de menigte stilt: Hij doet wat God doet, en Hij leert ons hetzelfde te doen. Vandaag de dag lijden hele volkeren, in plaats van de menigten die in het evangelie worden genoemd, meer als gevolg van de hebzucht van anderen dan van hun eigen honger. In schril contrast met de bittere armoede van velen is het vergaren van rijkdom door enkelen het teken van een arrogante onverschilligheid die pijn en onrecht veroorzaakt. In plaats van te delen, worden de vruchten van de aarde en menselijke arbeid verspild. Vooral in dit Jubeljaar[d:550] is het voorbeeld van de Heer een maatstaf die ons handelen en onze dienstbaarheid moet leiden: we zijn geroepen om ons brood te delen, hoop te vermenigvuldigen en de komst van Gods Koninkrijk te verkondigen.

Door de menigte te redden van de honger, verkondigt Jezus dat Hij iedereen zal redden van de dood. Dat is het mysterie van het geloof, dat we vieren in het sacrament van de Eucharistie. Want zoals honger een teken is van onze radicale behoeften in dit leven, zo is het breken van brood een teken van Gods geschenk van verlossing.

Beste vrienden, Christus is Gods antwoord op onze menselijke honger, want zijn Lichaam is het brood van het eeuwige leven: Neem dit en eet ervan, jullie allemaal! De uitnodiging van Jezus weerspiegelt onze dagelijkse ervaring: om in leven te blijven, moeten we ons voeden met leven, uit planten en dieren. Maar het eten van iets doods herinnert ons eraan dat ook wij, hoeveel we ook eten, op een dag zullen sterven. Aan de andere kant, als we Jezus, het levende en ware Brood, eten, leven we voor Hem. Door zichzelf volledig op te offeren, geeft de gekruisigde en verrezen Heer zichzelf aan ons en realiseren we ons dat we gemaakt zijn om deel te hebben aan God. Onze hongerige natuur draagt het teken van een behoefte die bevredigd wordt door de genade van de Eucharistie. Zoals de heilige Augustinus schrijft, is Christus werkelijk "panis qui reficit, et non deficit; panis qui sumi potest, consumi non potest" (Preek 130, 2): Hij is brood dat herstelt en niet tekort komt; brood dat gegeten kan worden maar niet uitgeput raakt. De Eucharistie is in feite de ware, echte en substantiële aanwezigheid van de Verlosser vgl: Catechismus van de Katholieke Kerk, 1413[[[1|1413]]], die het brood in zichzelf verandert om ons in zichzelf te veranderen. Levend en levengevend maakt het Corpus Domini ons, de Kerk zelf, tot het Lichaam van de Heer.

Daarom leert het Tweede Vaticaans Concilie in navolging van de apostel Paulus (1 Kor. 10, 17)[[b:1 Kor. 10, 17]] dat "in het sacrament van het eucharistisch brood de eenheid van de gelovigen, die in Christus één lichaam vormen, zowel tot uitdrukking wordt gebracht als wordt bereikt. Allen zijn geroepen tot deze eenheid met Christus, die het licht van de wereld is, van wie wij komen, door wie wij leven en naar wie wij ons leven richten." Lumen Gentium, 3[[617|3]] De processie die we op het punt staan te ondernemen is een teken van die reis. Samen, als herders en kudde, zullen we ons voeden met het Heilig Sacrament, Hem aanbidden en Hem door de straten dragen. Op die manier presenteren we Hem voor de ogen, het geweten en het hart van de mensen. Aan de harten van hen die geloven, zodat ze nog vaster geloven; aan de harten van hen die niet geloven, zodat ze kunnen nadenken over de honger die in hen aanwezig is en het brood dat alleen die honger kan stillen.

Gesterkt door het voedsel dat God ons geeft, laten we Jezus naar de harten van allen brengen, want Jezus betrekt iedereen bij zijn verlossingswerk door ieder van ons te roepen om aan zijn tafel te zitten. Zalig zijn zij die geroepen worden, want zij worden getuigen van deze liefde!