Heb passie voor het priesterleven

In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Vrede zij met u!

Eminenties, excellenties, vormingsleiders en vooral alle seminaristen, goedemorgen allemaal!

Ik ben erg blij jullie te ontmoeten en ik dank jullie allen, seminaristen en vormingsleiders, voor jullie hartelijke aanwezigheid. Dank jullie wel voor jullie vreugde en enthousiasme. Dank jullie wel omdat jullie met jullie energie de vlam van de hoop in het leven van de Kerk voeden!

Vandaag zijn jullie niet alleen pelgrims, maar ook getuigen van hoop: jullie getuigen daarvan aan mij en aan iedereen, omdat jullie je hebben laten meeslepen door het fascinerende avontuur van de priesterroeping in een niet gemakkelijke tijd. Jullie hebben de roeping aanvaard om zachtaardige en krachtige verkondigers te worden van het Woord dat redt, dienaren van een open Kerk en een Kerk die op missionaire weg is.

(En ik zeg ook een woord in het Spaans: dank u dat u moedig de uitnodiging van de Heer hebt aanvaard om Hem te volgen, om leerling te worden, om het seminarie binnen te treden. We moeten moedig zijn en niet bang zijn!)

Jullie zeggen 'ja' tegen Christus die jullie roept, met nederigheid en moed; en dit 'hier ben ik' dat jullie tot Hem richten, ontkiemt in het leven van de Kerk en laat zich begeleiden door de noodzakelijke weg van onderscheiding en vorming.

Jezus roept jullie in de eerste plaats op om een ervaring van vriendschap met Hem en met jullie medebroeders te beleven (Mc. 3, 13)[[b:Mc. 3, 13]]; een ervaring die ook na de wijding blijvend zal groeien en alle aspecten van het leven zal omvatten. Er is namelijk niets van jullie dat moet worden verworpen, maar alles moet worden aangenomen en getransfigureerd in de logica van het graankorrel, om gelukkige mensen en priesters te worden, "bruggen" en geen obstakels voor de ontmoeting met Christus voor allen die jullie benaderen. Ja, Hij moet groeien en wij moeten kleiner worden, opdat wij herders naar Zijn Hart kunnen zijn. Pastores Dabo Vobis, 43[[724|43]]

Wat betreft het Hart van Jezus Christus, hoe kunnen we de encycliek Dilexit Nos[9368] vergeten die ons door de geliefde paus Franciscus is geschonken? Juist in deze tijd waarin jullie leven, de tijd van vorming en onderscheiding, is het belangrijk om de aandacht te richten op het centrum, op de 'motor' van jullie hele weg: het hart! Het seminarie, in welke vorm dan ook, moet een school van affectie zijn. Vandaag de dag, in een sociale en culturele context die gekenmerkt wordt door conflicten en narcisme, moeten we leren lief te hebben en dat te doen zoals Jezus. vgl: Dilexit Nos, 17[[[9368|17]]]

Zoals Christus heeft liefgehad met een menselijk hart Gaudium et Spes, 22[[575|22]], zo zijn jullie geroepen om te liefhebben met het Hart van Christus! Amar con el corazón de Jesús. Maar om deze kunst te leren, moet je werken aan je innerlijk, waar God zijn stem laat horen en waar de diepste beslissingen worden genomen; maar dat is ook een plaats van spanningen en strijd (Mc. 7, 14-23)[[b:Mc. 7, 14-23]], die moet worden omgevormd, zodat je hele menselijkheid naar het Evangelie ruikt. Het eerste werk moet dus aan je innerlijk worden gedaan. Onthoud goed de uitnodiging van Sint-Augustinus om terug te keren naar het hart, want daar vinden we de sporen van God. Naar het hart afdalen kan soms beangstigend zijn, omdat daar ook wonden zijn. Wees niet bang om die te verzorgen, laat u helpen, want juist uit die wonden zal het vermogen ontstaan om dicht bij degenen te staan die lijden. Zonder innerlijk leven is ook geestelijk leven onmogelijk, want God spreekt juist daar, in het hart. Dios nos habla en el corazón, tenemos que saber escucharlo. (God spreekt tot ons in ons hart, we moeten weten hoe we naar Hem moeten luisteren). Tot dit innerlijke werk behoort ook het leren herkennen van de bewegingen van het hart: niet alleen de snelle en onmiddellijke emoties die kenmerkend zijn voor de ziel van jongeren, maar vooral jullie gevoelens, die jullie helpen de richting van jullie leven te ontdekken. Als jullie je hart leren kennen, zullen jullie steeds authentieker worden en geen maskers meer nodig hebben. En de bevoorrechte weg die ons naar de innerlijkheid leidt, is het gebed: in een tijd waarin we hyperverbonden zijn, wordt het steeds moeilijker om stilte en eenzaamheid te ervaren. Zonder de ontmoeting met Hem kunnen we onszelf niet echt leren kennen.

Ik nodig jullie uit om vaak de Heilige Geest aan te roepen, opdat Hij in jullie een volgzaam hart vormt, dat in staat is om de aanwezigheid van God te vatten, ook door te luisteren naar de stemmen van de natuur en de kunst, van de poëzie, de literatuur vgl: Over de rol van literatuur in de vorming[[[9373]]] en de muziek, evenals van de menswetenschappen. Gaudium et Spes, 62[[575|62]] In jullie strenge theologische studie, wees ook open van geest en hart voor de stemmen van de cultuur, zoals de recente uitdagingen van kunstmatige intelligentie en die van de sociale media. De gave van de roeping tot priester, (97)[[6547|(97)]] Wees vooral, zoals Jezus deed, luister naar de vaak stille roep van de kleinen, de armen en de onderdrukten en van zo velen, vooral jongeren, die op zoek zijn naar zin in hun leven.

Als jullie met dagelijkse momenten van stilte, meditatie en gebed voor jullie hart zorgen, zullen jullie de kunst van het onderscheiden leren. Ook dat is een belangrijke taak: leren onderscheiden. Als we jong zijn, dragen we veel verlangens, dromen en ambities met ons mee. Het hart is vaak druk en we voelen ons soms verward. In navolging van de Maagd Maria moet ons innerlijk echter in staat worden om te bewaren en te mediteren. In staat tot synballein – zoals de evangelist Lucas schrijft (Lc. 2, 19.51)[b:Lc. 2, 19.51]: de brokstukken bij elkaar brengen. vgl: Dilexit Nos, 19[[[9368|19]]] Pas op voor oppervlakkigheid en breng de brokstukken van het leven bij elkaar in gebed en meditatie, en vraag jezelf af: wat leert mij wat ik beleef? Wat zegt het mij op mijn weg? Waar leidt de Heer mij heen?

Lieve broeders en zusters, wees zachtmoedig en nederig van hart, zoals Jezus. (Mt. 11, 29)[[b:Mt. 11, 29]] Neem, naar het voorbeeld van de apostel Paulus (Fil. 2, 5 e.v.)[[b:Fil. 2, 5]], de gevoelens van Christus over, om te groeien in menselijke volwassenheid, vooral op affectief en relationeel vlak. Het is belangrijk, ja zelfs noodzakelijk, om vanaf de tijd van het seminarie sterk in te zetten op menselijke rijping en elke vorm van vermomming en hypocrisie te verwerpen. Met onze blik op Jezus gericht, moeten we leren om ook verdriet, angst, angst, verontwaardiging een naam en een stem te geven en alles in onze relatie met God te brengen. Crises, beperkingen en kwetsbaarheid mogen niet worden verborgen, maar zijn juist kansen voor genade en paaservaring.

In een wereld waar vaak ondankbaarheid en machtswellust heersen, waar soms de logica van het weggooien lijkt te prevaleren, zijn jullie geroepen om te getuigen van de dankbaarheid en vrijgevigheid van Christus, van de vreugde en blijdschap, de tederheid en barmhartigheid van zijn Hart. Beleef een levensstijl van gastvrijheid en nabijheid, van genereuze en onbaatzuchtige dienstbaarheid, en laat de Heilige Geest jullie menselijkheid al vóór de wijding 'zalven'.

Het Hart van Christus wordt bezield door een immense mededogen: Hij is de barmhartige Samaritaan van de mensheid en zegt ons: 'Ga heen en doe dat ook' (Lc. 10, 37)[b:Lc. 10, 37]. Dit mededogen drijft Hem ertoe het brood van het Woord en van het delen voor de menigte te breken (Mc. 6, 30-44)[[b:Mc. 6, 30-44]], waarbij Hij een voorproefje geeft van het gebaar van het Laatste Avondmaal en van het Kruis, toen Hij Zichzelf te eten zou geven, en Hij zegt ons: "Geeft hun zelf te eten" (Mc. 6, 37)[b:Mc. 6, 37], dat wil zeggen: maak van uw leven een geschenk van liefde.

Beste seminaristen, de wijsheid van de Moederkerk, bijgestaan door de Heilige Geest, zoekt in de loop van de tijd altijd naar de meest geschikte manieren om de gewijde bedienaren op te leiden, overeenkomstig de behoeften van de plaatsen. Wat is jullie taak in dit streven? Het is die van nooit te laag te spelen, nooit genoegen te nemen met minder, niet alleen passieve ontvangers te zijn, maar jullie te laten meeslepen door het priesterlijke leven, door in het heden te leven en met een profetisch hart naar de toekomst te kijken. Ik hoop dat deze ontmoeting ieder van jullie zal helpen om de persoonlijke dialoog met de Heer te verdiepen, waarin jullie Hem vragen om steeds meer de gevoelens van Christus, de gevoelens van zijn Hart, in jullie op te nemen. Dat Hart dat klopt van liefde voor jullie en voor de hele mensheid. Een goede weg! Ik begeleid jullie met mijn zegen.

Beste seminaristen,
Ik ben blij dat ik jullie vanmorgen, ter gelegenheid van jullie jubileum, mag vergezellen, samen met de priesters die jullie begeleiden op jullie vormingsweg. Jullie komen uit verschillende Kerken over de hele wereld en hebben zeer uiteenlopende levenservaringen, maar in de Heer vormen we allemaal één lichaam. Want er is maar één hoop waartoe jullie geroepen zijn, namelijk die van jullie roeping. (Ef. 4, 4)[[b:Ef. 4, 4]] Vandaag, op het graf van de apostel Petrus en samen met mij, zijn opvolger, hernieuwen jullie plechtig het geloof van jullie doop. Moge dit Credo de wortel zijn waaruit het 'hier ben ik' voortkomt dat jullie met vreugde zullen uitspreken op de dag van jullie priesterwijding. Moge God, die zijn werk in jullie is begonnen, het ook voltooien.

Laten we bidden. Vader, die in dit jubileumjaar de weg naar het heil voor uw Kerk opent, aanvaard onze voornemens om het goede te doen en verhoor ons verlangen om ons leven tot u te bekeren, opdat wij authentieke getuigen van het Evangelie mogen worden. Leid ons met de genade van de Heilige Geest naar de zalige hoop uw aangezicht te zien in het hemelse Jeruzalem, waar uw Koninkrijk zijn volle en volmaakte vervulling zal vinden en alles zal worden gerealiseerd in Christus, uw Zoon. Hij leeft en regeert met u en met de Heilige Geest, in alle eeuwigheid.

Ik wens u allen het allerbeste en een goede pelgrimstocht van hoop!