Gezinnen zijn de bakermat van de toekomst van de mensheid.

Het zojuist verkondigde Evangelie toont ons Jezus die bij het Laatste Avondmaal voor ons bidt (Joh. 17, 20)[[b:Joh. 17, 20]]: het Woord van God, mens geworden, dat nu het einde van zijn aardse leven nadert, denkt aan ons, zijn broeders en zusters, en stelt zichzelf tot zegen, tot smeekbede en lofprijzing aan de Vader, met de kracht van de Heilige Geest. En ook wij, als we vol verwondering en vertrouwen Jezus' gebed binnengaan, worden we door zijn eigen liefde betrokken bij een groot project dat de hele mensheid aangaat.

Want Christus vraagt dat wij allen "één" zijn (vers 21)[b:Joh. 17, 21]. Dit is het grootste goed dat we kunnen wensen, want deze universele eenheid verwezenlijkt onder schepselen de eeuwige gemeenschap van liefde waarin God zelf wordt geïdentificeerd, als Vader die leven geeft, Zoon die het ontvangt en Geest die het deelt.

De Heer wil niet dat we, om ons te verenigen, worden samengevoegd in een onduidelijke massa, als een anoniem blok, maar Hij wil dat we één zijn: "Zoals u, Vader, in mij bent en ik in u, mogen ook zij in ons één zijn" (v. 21)[b:Joh. 17, 21]. De eenheid waarvoor Jezus bidt, is dus een gemeenschap die gegrondvest is op de liefde zelf waarmee God liefheeft, van waaruit leven en verlossing in de wereld komen. En als zodanig is het in de eerste plaats een geschenk dat Jezus komt brengen. Het is in feite vanuit zijn hart als mens dat de Zoon van God zich tot de Vader richt met de woorden: "Ik in hen en Gij in Mij, opdat zij volmaakt één zijn en opdat de wereld zal erkennen, dat Gij Mij hebt gezonden en hen hebt liefgehad zoals Gij Mij hebt liefgehad" (v. 23)[b:Joh. 17, 23].

Laten we vol bewondering naar deze woorden luisteren: Jezus openbaart ons dat God van ons houdt zoals Hij van zichzelf houdt. De Vader houdt niet minder van ons dan van zijn eniggeboren Zoon, dat wil zeggen oneindig veel. God houdt niet minder van ons, omdat Hij het eerste liefheeft, Hij heeft het eerste lief! Christus zelf getuigt hiervan als Hij tegen de Vader zegt: "U hebt mij liefgehad vóór de grondvesting van de wereld" (v. 24)[b:Joh. 17, 24]. En zo is het precies: in zijn barmhartigheid wil God alle mensen altijd dicht bij zich houden, en het is zijn leven, voor ons gegeven in Christus, dat ons één maakt, dat ons samenbindt.

Het beluisteren van dit Evangelie vandaag, tijdens het Jubileum van Gezinnen en Kinderen, Grootouders en Ouderen, vervult ons met vreugde.

Geliefden, we hebben het leven ontvangen voordat we het wilden. Zoals paus Franciscus leerde: "Alle mensen zijn kinderen, maar niemand van ons koos ervoor geboren te worden." De herders zagen niet wat Maria in hart bewaarde[[9524]] Niet alleen dat! Zodra we geboren waren, hadden we anderen nodig om te leven, alleen zouden we het niet gered hebben: het is iemand anders die ons gered heeft, die voor ons zorgt, zowel voor ons lichaam als voor onze geest. We leven dus allemaal dankzij een relatie, dat wil zeggen een vrije en bevrijdende band van menselijkheid en wederzijdse zorg.

Het is waar dat deze menselijkheid soms verraden wordt. Bijvoorbeeld wanneer de vrijheid wordt ingeroepen niet om leven te geven, maar om het weg te nemen, niet om te helpen, maar om te schaden. Maar zelfs tegenover het kwaad, dat tegenwerkt en doodt, blijft Jezus tot de Vader bidden voor ons, en zijn gebed werkt als balsem op onze wonden en wordt voor iedereen een verkondiging van vergeving en verzoening. Dit gebed van de Heer geeft volledige betekenis aan de stralende momenten van onze liefde voor elkaar, als ouders, grootouders, zonen en dochters. En dit is wat we aan de wereld willen verkondigen: we zijn hier om 'één' te zijn zoals de Heer wil dat we 'één' zijn, in onze families en waar we ook wonen, werken en studeren: verschillend en toch één, velen en toch één, altijd, onder alle omstandigheden en in elke fase van het leven.

Geliefden, als we elkaar op deze manier liefhebben, op het fundament van Christus, die "de alfa en de omega" is, "het begin en het einde" (Openb. 22, 13)[[b:Openb. 22, 13]], zullen we een teken van vrede zijn voor iedereen, in de samenleving en in de wereld. En laten we niet vergeten: uit gezinnen komt de toekomst van volkeren voort.

In de afgelopen decennia hebben we een teken ontvangen dat vreugde geeft en ons tegelijkertijd tot nadenken stemt: ik doel op het feit dat echtparen Zalig en Heilig zijn verklaard, en niet afzonderlijk, maar samen. Ik denk aan Louis en Zélie Martin, de ouders van de heilige Thérèse van het Kind Jezus; en ook aan de zalige Luigi en Maria Beltrame Quattrocchi, wier gezinsleven zich in de vorige eeuw in Rome afspeelde. En laten we de Poolse familie Ulma niet vergeten: ouders en kinderen verenigd in liefde en martelaarschap. Ik zei dat dit een teken is dat tot nadenken stemt. Ja, door te wijzen op echtparen als voorbeeldige getuigen, vertelt de Kerk ons dat de wereld van vandaag het echtelijk verbond nodig heeft om Gods liefde te kennen en te aanvaarden en om, met zijn verenigende en verzoenende kracht, de krachten te overwinnen die relaties en samenlevingen uiteenrijten.

Daarom zeg ik, met een hart vol dankbaarheid en hoop, tegen jullie echtgenoten: het huwelijk is geen ideaal, maar de canon van ware liefde tussen man en vrouw: totale, trouwe, vruchtbare liefde. vgl: Humanae Vitae, 9[[[34|9]]] Terwijl ze jullie verandert in één vlees, maakt diezelfde liefde jullie, naar het beeld van God, in staat om leven te geven.

Daarom moedig ik jullie aan om voor jullie kinderen voorbeelden van consequentheid te zijn, door je te gedragen zoals je wilt dat ze zich gedragen, door ze op te voeden tot vrijheid door gehoorzaamheid, door altijd in hen het goede te zoeken en de middelen om het te vergroten. En jullie, kinderen, wees je ouders dankbaar: "dank u" zeggen, voor het geschenk van het leven en voor alles wat ons daarmee elke dag gegeven wordt, is de eerste manier om vader en moeder te eren. (Ex. 20, 12)[[b:Ex. 20, 12]] Tot slot raad ik u, lieve grootouders en ouderen, aan om met wijsheid en mededogen, met de nederigheid en het geduld dat de jaren leren, te waken over degenen die u liefhebt.

In de familie wordt het geloof samen met het leven doorgegeven, van generatie op generatie: het wordt gedeeld zoals het eten op tafel en de genegenheid van het hart. Dit maakt het een bevoorrechte plaats om Jezus te ontmoeten, die van ons houdt en altijd het beste met ons voorheeft.

En ik wil hier nog iets aan toevoegen. Het gebed van de Zoon van God, dat ons onderweg hoop geeft, herinnert ons er ook aan dat we op een dag allemaal één zullen zijn (vgl. St. Augustinus, Sermo super Ps. 127): één in de ene Redder, omarmd door Gods eeuwige liefde. Niet alleen wij, maar ook vaders en moeders, oma's en opa's, broers, zussen en kinderen die ons al zijn voorgegaan in het licht van zijn eeuwige Pasen, en die we hier aanwezig voelen, samen met ons, op dit moment van viering.