We zijn niet alleen in onze levenskeuzes

Ik groet de aanwezige kardinalen, in het bijzonder de kardinaal-vicaris, de hulpbisschoppen en alle bisschoppen, de zeer geliefde priesters - pastoors, kapelanen en allen die op verschillende manieren meewerken aan de pastorale zorg in onze gemeenschappen -; evenals de diakens, de religieuzen, de autoriteiten en u allen, zeer geliefde gelovigen.

De Kerk van Rome is erfgename van een grote geschiedenis, geworteld in het getuigenis van Petrus, Paulus en talloze martelaren, en heeft een unieke missie, die duidelijk wordt aangegeven door wat op de gevel van deze kathedraal staat geschreven: Mater omnium Ecclesiarum, Moeder van alle Kerken.

Paus Franciscus heeft ons vaak uitgenodigd om na te denken over de moederlijke dimensie van de Kerk vgl: Evangelii Gaudium, 46-49,139-141[[[4984|46-49.139-141]]] vgl: Barmhartigheid 4. - De Naam van God is de Barmhartige[[[6183]]] en over haar eigen kenmerken: tederheid, bereidheid tot opoffering en het vermogen om te luisteren, waardoor zij niet alleen hulp kan bieden, maar vaak ook kan voorzien in behoeften en verwachtingen, nog voordat deze worden uitgesproken. Het zijn eigenschappen die we overal in het volk van God hopen te zien groeien, ook hier, in onze grote diocesane familie: bij de gelovigen, bij de herders, bij mijzelf in de eerste plaats. De lezingen die we hebben gehoord, kunnen ons helpen hierover na te denken.

In de Handelingen van de Apostelen (Hand. 15, 1-2.22-29)[[b:Hand. 15, 1-2.22-29]] wordt in het bijzonder verteld hoe de oorspronkelijke gemeenschap de uitdaging aanging om zich open te stellen voor de heidense wereld bij de verkondiging van het Evangelie. Dat was geen gemakkelijk proces: het vergde veel geduld en wederzijds luisteren; dat gebeurde in de eerste plaats binnen de gemeenschap van Antiochië, waar de broeders door middel van dialoog - en ook discussie - samen tot een oplossing kwamen. Maar toen gingen Paulus en Barnabas naar Jeruzalem. Ze namen geen eigen beslissing: ze zochten de gemeenschap met de moederkerk en begaven zich daarheen in alle nederigheid.

Daar werden zij door Petrus en de apostelen gehoord. Zo kwam een dialoog op gang die uiteindelijk tot de juiste beslissing leidde: rekening houdend met de inspanningen van de nieuwelingen, werd overeengekomen hun geen buitensporige lasten op te leggen, maar zich te beperken tot het essentiële. (Hand. 15, 28-29)[[b:Hand. 15, 28-29]] Wat een probleem leek, werd zo voor iedereen een gelegenheid om na te denken en te groeien.

De Bijbeltekst vertelt ons echter meer en gaat verder dan de rijke en interessante menselijke dynamiek van de gebeurtenis.

Dat blijkt uit de woorden die de broeders van Jeruzalem in een brief aan die van Antiochië schrijven om hen op de hoogte te brengen van de genomen beslissingen. Zij schrijven: "De Heilige Geest en wij hebben namelijk besloten u..." (Hand. 15, 28)[[b:Hand. 15, 28]] Zij benadrukken dus dat in deze hele gebeurtenis het luisteren naar de stem van God het belangrijkste was en al het andere mogelijk heeft gemaakt. Zo herinneren zij ons eraan dat gemeenschap in de eerste plaats "op de knieën" wordt opgebouwd, in gebed en in een voortdurende inspanning tot bekering. Alleen in deze spanning kan ieder in zichzelf de stem van de Geest horen die roept: "Abba! Vader!" (Gal. 4, 6)[b:Gal. 4, 6] en bijgevolg de anderen als broeders en zusters horen en begrijpen.

Ook het Evangelie herhaalt deze boodschap (Joh. 14, 23-29)[[b:Joh. 14, 23-29]] en zegt ons dat we niet alleen zijn in onze levenskeuzes. De Geest ondersteunt ons en wijst ons de weg, door ons alles "te leren" en "te herinneren" wat Jezus ons heeft gezegd. (Joh. 14, 26)[[b:Joh. 14, 26]]

In de eerste plaats leert de Geest ons de woorden van de Heer door ze diep in ons te prenten, volgens het Bijbelse beeld van de wet die niet meer op stenen tafelen is geschreven, maar in ons hart (Jer. 31, 33)[[b:Jer. 31, 33]]; een gave die ons helpt te groeien tot we voor elkaar "de brief van Christus" worden. (2 Kor. 3, 3)[[b:2 Kor. 3, 3]] En zo is het ook: hoe meer we ons laten veroveren en veranderen door het Evangelie, hoe beter we het kunnen verkondigen, omdat we de kracht van de Geest toestaan ons innerlijk te zuiveren, onze woorden eenvoudig te maken, onze verlangens eerlijk en helder, onze daden vrijgevig.

En hier komt het andere werkwoord om de hoek kijken: 'herinneren', dat wil zeggen de aandacht van ons hart weer richten op wat we hebben beleefd en geleerd, om de betekenis ervan dieper te doorgronden en de schoonheid ervan te proeven.

Ik denk in dit verband aan de veeleisende weg die het bisdom Rome de laatste jaren bewandelt, op verschillende niveaus van luisteren: naar de wereld om ons heen, om de uitdagingen aan te gaan, en binnen de gemeenschap, om de behoeften te begrijpen en wijze en profetische initiatieven van evangelisatie en naastenliefde te bevorderen. Het is een moeilijke weg, die nog steeds wordt bewandeld, en die een zeer rijke, maar ook zeer complexe werkelijkheid tracht te omvatten. Het is echter de geschiedenis van deze Kerk waardig, die zo vaak heeft laten zien dat zij 'groots' kan denken, zich zonder voorbehoud inzet voor moedige projecten en zich ook in nieuwe en uitdagende situaties in het spel werpt.

Een teken hiervan is het grote werk dat de hele bisdom juist in deze dagen verricht voor het jubileum[d:550], in de opvang en verzorging van pelgrims en in talloze andere initiatieven. Dankzij deze inspanningen komt de stad voor degenen die er aankomen, soms van ver, over als een groot, open en gastvrij huis, en vooral als een haard van geloof.

Van mijn kant spreek ik de wens en de toezegging uit om deze enorme bouwplaats te betreden en, voor zover mij dat mogelijk is, naar iedereen te luisteren om te leren, te begrijpen en samen te beslissen: "Christen met u en bisschop voor u", zoals Sint-Augustinus zei. vgl: 340, 1[[[3598]]] Ik vraag u mij daarbij te helpen in een gezamenlijke inspanning van gebed en naastenliefde, in herinnering aan de woorden van Sint-Leo de Grote: "Al het goede dat wij in de uitoefening van ons ambt hebben gedaan, is het werk van Christus; en niet van ons, die zonder Hem niets kunnen, maar wij roemen in Hem, van wie alle doeltreffendheid van ons handelen afkomstig is." Serm. 5, de natali ipsius, 4[[9241|+5]]

Tot deze woorden wil ik tot slot die van de zalige Johannes Paulus I toevoegen, die op 23 september 1978, met het stralende en serene gelaat dat hem al de bijnaam "de glimlachende paus" had opgeleverd, zijn nieuwe diocesane familie als volgt begroette: "De heilige Pius X", zo zei hij, "riep bij zijn intrede als patriarch in Venetië in de San Marco uit: "Wat zou ik zijn, Venetianen, als ik niet van jullie hield?". Ik zeg iets soortgelijks tegen de Romeinen: ik kan jullie verzekeren dat ik van jullie houd, dat ik alleen maar in jullie dienst wil treden en mijn schamele krachten, het weinige dat ik heb en ben, tot ieders beschikking wil stellen." Plichten van een bisschop: tot leerlingen maken - dopen - leren te onderhouden, [[8703|+11]]

Ook ik betuig u al mijn genegenheid, met de wens om op onze gezamenlijke weg vreugde en verdriet, inspanningen en hoop met u te delen. Ook ik bied u "het weinige dat ik heb en dat ik ben" aan, en vertrouw het toe aan de voorspraak van de heiligen Petrus en Paulus en van zoveel andere broeders en zusters wier heiligheid de geschiedenis van deze Kerk en de wegen van deze stad heeft verlicht. Moge de Maagd Maria ons begeleiden en voor ons bemiddelen.