Rijk aan genade en troost in de Geest (vgl. Joh. 14, 25-27)

Vanochtend had de Heilige Vader Leo XIV een ontmoeting met de leden van het College van Kardinalen, tot wie hij een toespraak richtte, gevolgd door een gesprek waarin hij enkele thema's en voorstellen aansneed die naar voren kwamen in de interventies van de Algemene Congregaties. Hieronder publiceren we de tekst van de toespraak van de Heilige Vader: Toespraak van de Heilige Vader

Hartelijk dank, Uwe Eminenties. Laten we, voordat we plaatsnemen, beginnen met een gebed, waarin we de Heer vragen dit College en vooral de hele Kerk te blijven begeleiden met deze geest, zelfs van enthousiasme, maar van diep geloof. Laten we samen bidden in het Latijn.

Pater noster... Ave Maria...

In het eerste deel van deze bijeenkomst is er een klein gesprek met overdenkingen die ik graag met jullie wil delen. Maar dan zal er een tweede deel N.v.d.r.: Van het tweede deel...N.v.d.r.: Van het tweede deel van de bijeenkomst is geen tekst beschikbaar. zijn, een beetje zoals de ervaring waar velen van jullie om gevraagd hebben, van een soort delen met het College van Kardinalen zodat we kunnen horen welke adviezen, suggesties, voorstellen, heel concrete dingen, waarover al een beetje gesproken is in de dagen voor het Conclaaf.

Broeders Kardinalen!

Ik groet en dank u allen voor deze bijeenkomst en voor de dagen die eraan vooraf zijn gegaan, pijnlijk vanwege het verlies van de Heilige Vader Franciscus, veeleisend vanwege de verantwoordelijkheden die we samen hebben genomen en tegelijkertijd, volgens de belofte die Jezus zelf aan ons heeft gedaan, rijk aan genade en troost in de Geest. (Joh. 14, 25-27)[[b:Joh. 14, 25-27]]

U, beste kardinalen, bent de naaste medewerkers van de paus, en dit is een grote troost voor mij bij het aanvaarden van een juk dat duidelijk ver boven mijn kracht gaat, zoals het boven die van iedereen gaat. Uw aanwezigheid herinnert mij eraan dat de Heer, die mij deze missie heeft toevertrouwd, mij niet alleen laat in het dragen van deze verantwoordelijkheid. Ik weet allereerst dat ik altijd, altijd kan rekenen op zijn hulp, de hulp van de Heer, en, door zijn genade en Voorzienigheid, op de nabijheid van u en van zoveel broeders en zusters over de hele wereld die in God geloven, de Kerk liefhebben en de Vicaris van Christus steunen met gebed en goede werken.

Ik dank de Deken van het College van Kardinalen, kardinaal Giovanni Battista Re - hij verdient een applaus, minstens één, zo niet meer - wiens wijsheid, de vrucht van een lang leven en vele jaren van trouwe dienst aan de Apostolische Stoel, ons enorm heeft geholpen in deze tijd. Ik dank de Camerlengo van de Heilige Roomse Kerk, kardinaal Kevin Joseph Farrell - ik geloof dat hij hier aanwezig is - voor de waardevolle en veeleisende rol die hij heeft gespeeld gedurende de tijd van de Sede Vacante en de Convocatie van het Conclaaf[d:566]. Ik richt mijn gedachten ook tot mijn broeder Kardinalen die om gezondheidsredenen niet aanwezig konden zijn, en met u sluit ik mij aan in een gemeenschap van genegenheid en gebed.

Op dit moment, tegelijk droevig en blij, voorzienig omhuld in het licht van Pasen, zou ik willen dat we samen het vertrek van wijlen de Heilige Vader Franciscus en het Conclaaf beschouwen als een Paasgebeurtenis, een etappe in de lange exodus waardoor de Heer ons blijft leiden naar de volheid van het leven; en in dit perspectief vertrouwen we de ziel van de overleden paus en ook de toekomst van de Kerk toe aan de “barmhartige Vader en God van alle vertroosting” (2 Kor. 1, 3)[b:2 Kor. 1, 3].

De paus, beginnend bij Petrus en eindigend bij mij, zijn onwaardige opvolger, is een nederige dienaar van God en van zijn broeders en zusters. Dit is goed aangetoond door de voorbeelden van zovele van mijn Voorgangers, meest recentelijk die van Paus Franciscus zelf, met zijn stijl van volledige toewijding in dienst en nuchtere wezenlijkheid in het leven, van overgave in God gedurende de tijd van de missie en van sereen vertrouwen op het moment van terugkeer in het Vaderhuis. Laten we deze kostbare erfenis opnemen en opnieuw op weg gaan, bezield door dezelfde hoop die voortkomt uit geloof.

Het is de Verrezene, aanwezig onder ons, Die de Kerk beschermt en leidt en Die haar blijft doen herleven in hoop, door de liefde “die in onze harten is uitgestort door de Heilige Geest die ons gegeven is” (Rom. 5, 5)[b:Rom. 5, 5]. Het is aan ons om ons volgzame luisteraars te maken van zijn stem en trouwe dienaars van Zijn heilsplannen, waarbij we ons herinneren dat God zichzelf graag meedeelt, meer dan in het gebrul van donder en aardbeving, in het “gefluister van een zachte bries” (1 Kon. 19, 12)[b:1 Kon. 19, 12] of, zoals sommigen het vertalen, in een “subtiele stem van stilte”. Dit is de belangrijke ontmoeting, die we niet mogen missen en die het hele heilige Volk van God, dat aan ons is toevertrouwd, moet opvoeden en begeleiden.

De afgelopen dagen hebben we de schoonheid kunnen zien en de kracht kunnen voelen van deze immense gemeenschap, die met zoveel genegenheid en toewijding haar pastor N.v.d.v.: bedoeld is paus...N.v.d.v.: bedoeld is paus Franciscus. heeft begroet en betreurd, en hem met geloof en gebed heeft begeleid op het moment van zijn definitieve ontmoeting met de Heer. We hebben gezien wat de ware grootheid van de Kerk is, die leeft in de verscheidenheid van haar leden verenigd met het ene Hoofd, Christus, “herder en hoeder” (1 Pt. 2, 25)[b:1 Pt. 2, 25] van onze zielen. Zij is de baarmoeder waaruit ook wij zijn voortgekomen en tegelijkertijd de kudde (Joh. 21, 15-17)[[b:Joh. 21, 15-17]], de akker (Mc. 4, 1-20)[[b:Mc. 4, 1-20]] die aan ons is gegeven om te verzorgen en te cultiveren, te voeden met de Sacramenten van het heil en te bemesten met het zaad van het Woord, zodat zij, solide in harmonie en enthousiast in zending, kan wandelen zoals de Israëlieten deden in de woestijn, in de schaduw van de wolk en in het licht van Gods vuur. (Ex. 13, 21)[[b:Ex. 13, 21]]

En in dit verband zou ik willen dat we vandaag samen hernieuwen dat we ons op zo'n reis volledig houden aan de weg die de universele Kerk al tientallen jaren bewandelt in het kielzog van het Tweede Vaticaans Concilie[d:4]. Paus Franciscus heeft de inhoud ervan op meesterlijke wijze in herinnering gebracht en geactualiseerd in de Apostolische Exhortatie Evangelii Gaudium[4984], waarvan ik enkele fundamentele voorbeelden zou willen benadrukken: de terugkeer naar het primaat van Christus in de verkondiging vgl: Evangelii Gaudium, 11[[[4984|11]]]; de missionaire bekering van de hele christelijke gemeenschap vgl: Evangelii Gaudium, 9[[[4984|9]]]; groei in collegialiteit en synodaliteit vgl: Evangelii Gaudium, 33[[[4984|33]]]; aandacht voor de sensus fidei vgl: Evangelii Gaudium, 119-120[[[4984|119-120]]], vooral in zijn meest eigen en inclusieve vormen, zoals volksvroomheid vgl: Evangelii Gaudium, 123[[[4984|123]]]; liefdevolle zorg voor de minsten en de afgedankten vgl: Evangelii Gaudium, 53[[[4984|53]]]; moedige en vertrouwensvolle dialoog met de hedendaagse wereld in haar verschillende componenten en realiteiten. vgl: Evangelii Gaudium, 84[[[4984|84]]] vgl: Gaudium et Spes, 1-2[[[575|1-2]]]

Dit zijn principes van het evangelie die altijd het leven en werk van de Familie van God hebben bezield en geïnspireerd, waarden waardoor het barmhartige gelaat van de Vader zich heeft geopenbaard en zich blijft openbaren in de mensgeworden Zoon, de ultieme hoop van iedereen die oprecht zoekt naar waarheid, gerechtigheid, vrede en broederschap. vgl: Spe Salvi, 2[[[2067|2]]] vgl: Spes Non Confundit, 3[[[9272|3]]]

Juist omdat ik me geroepen voel om in dit kielzog verder te gaan, heb ik overwogen om de naam van Leo XIV aan te nemen. Er zijn verschillende redenen, maar vooral omdat paus Leo XIII de sociale kwestie aan de orde stelde in de context van de eerste grote industriële revolutie met de historische encycliek Rerum Novarum[651]; en vandaag biedt de Kerk aan al haar erfgoed van de sociale leer[d:48] een antwoord op een nieuwe industriële revolutie en op ontwikkelingen in kunstmatige intelligentie, die nieuwe uitdagingen brengen voor de verdediging van menselijke waardigheid, rechtvaardigheid en arbeid.

Beste broeders en zusters, ik zou dit eerste deel van onze bijeenkomst willen afsluiten met de wens die Paulus VI in 1963 uitsprak aan het begin van zijn petrinische ambt: “Laat het over de hele wereld gaan als een grote vlam van geloof en liefde die alle mensen van goede wil zal aanwakkeren, hun wegen van onderlinge samenwerking zal verlichten, en de overvloed van goddelijke zelfgenoegzaamheid, de eigenlijke kracht van God, zonder wiens hulp niets geldig en niets heilig is, op de mensheid zal doen neerdalen”. Qui Fausto Die, 5[[148|5]]

Mogen dit ook onze gevoelens zijn, om vertaald te worden in gebed en inzet, met de hulp van de Heer. Dank u wel!