1. De Verrezene, levende bron van de menselijke hoop

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

In de catecheses van het Jubeljaar[d:564] hebben we, tot nu toe, het leven van Jezus doorlopen in het spoor van de Evangelies, van geboorte tot dood en verrijzenis. Op die wijze heeft onze pelgrimstocht van de hoop een stevig fundament gevonden, een veilige weg. Nu, in het laatste deel van de tocht zullen we mogelijk maken dat het mysterie van Christus, met het hoogtepunt van de Verrijzenis, zijn licht van verlossing uitstraalt in contact met de menselijke en historisch actuele werkelijkheid, met haar vragen en uitdagingen.

Ons leven is een aaneenrijging van talloze gebeurtenissen, vol nuances en heel verschillend beleefd. Soms voelen we ons verheugd, andere keren bedroefd en nog andere keren ontmoedigd, soms ook voldaan en ook onder druk, dankbaar of ontmoedigd. Levend vol zorgen, toegespitst om resultaten te bereiken, slagen wij erin eindpunten te bereiken die ook hoog zijn en betekenisvol. Omgekeerd, blijven we in spanning, onzeker, wachtend op geluk en erkenning die op zich laten wachten of helemaal niet aankomen. Wij beleven dus een tegenstrijdige situatie: we zouden gelukkig willen zijn en toch is dat moeilijk voortdurend en zorgeloos te beleven. We berekenen onze grenzen, en terzelfdertijd beleven we onvermijdbaar de stuwing om ze te overstijgen. In onze diepte voelen we voortdurend dat iets ons ontbreekt.

De waarheid is dat we niet geschapen zijn voor het gemis, maar voor de volheid, om van het leven te genieten, van het leven in overvloed, zoals Jezus zegt in het Evangelie volgens Johannes. (Joh. 10, 10)[[b:Joh. 10, 10]]

Dit afgrondelijk verlangen van ons hart kan zijn laatste vervulling vinden in de taken, niet in de macht, niet in het hebben, maar in de zekerheid dat er iemand is die borg staat voor deze fundamentele bewogenheid van onze menselijkheid; in het bewustzijn dat deze verwachting niet zal onbeantwoord blijven of verdampen. Die zekerheid valt samen met de hoop. Dat wil niet zeggen dat men optimistisch gaat denken: vaak ontgoochelt ons het optimisme, laat onze verwachtingen instorten, terwijl de hoop, belooft en volhardt.

Zusters en broeders, de verrezen Jezus is de waarborg voor deze benadering! Hij is de bron die onze brandende dorst verzadigt, de oneindige dorst naar volheid die de Heilige Geest in onze harten stort. De Verrijzenis van Christus is immers geen eenvoudige gebeurtenis in de geschiedenis van de mensheid, maar een gebeuren dat haar van binnenuit omgevormd heeft.

Laten we aan een waterbron denken. Wat zijn haar kenmerken? Zij laaft de dorst en verfrist de schepselen, bevloeit de aarde, de planten, maakt vruchtbaar en levend wat anders dor zou blijven. Zij geeft kracht aan de vermoeide passant en geeft hem zo de vreugde van een frisse oase. Een bron verschijnt als een gratis gave aan de natuur, aan de schepselen, aan de mensen. Zonder water is er geen leven.

Stort uw geur uit en ik zal vurig naar jou verlangen, ik zal proeven en honger en dorst hebben; als je mij aanraakt zal ik branden van verlangen naar jouw vrede

De Verrezene is de levende bron die niet opdroogt en geen veranderingen ondergaat. Hij blijft steeds zuiver en klaar voor al wie dorst heeft. Hoe meer we het mysterie van God proeven, des te meer worden wij erdoor aangetrokken, zonder ooit volledig verzadigd te worden. In het tiende boek van de Belijdenissen beschrijft Sint Augustinus dit onuitputtelijk verlangen van ons hart en verwoordt het in de beroemde Hymne aan de schoonheid: “Stort uw geur uit en ik zal vurig naar jou verlangen, ik zal proeven en honger en dorst hebben; als je mij aanraakt zal ik branden van verlangen naar jouw vrede” X, 27,28[[850]]

Jezus, door zijn Verrijzenis, heeft ons een blijvende bron van leven geschonken: Hij is de Levende (Openb. 1, 18)[[b:Openb. 1, 18]], de geliefde van het leven, de overwinnaar van elke dood. Daarom is Hij bekwaam ons voedsel te schenken tijdens onze aardse tocht en ons te verzekeren van de volmaakte rust in de eeuwigheid. Alleen de gestorven en verrezen Jezus beantwoordt de diepste vragen van ons hart: is er waarlijk een aankomstpunt voor ons? Heeft ons bestaan zin? En hoe zal het lijden van de talloze onschuldigen worden genezen?

De verrezen Jezus laat geen antwoord “uit den hoge” dalen, maar Hij is onze gezel tijdens deze tocht die vaak vermoeiend is, pijnlijk, ondoorgrondelijk. Alleen Hij kan onze ledige veldfles vullen wanneer de dorst ondraaglijk wordt.

En Hij is ook het aankomstpunt van onze tocht. Zonder zijn liefde, zou de tocht van het leven dwalen worden zonder doel, een tragische vergissing met een gemiste bestemming. We zijn broze schepselen. Vergissing maakt deel uit van onze menselijkheid. Het is de wonde van de zonde die ons doet vallen, weigeren, wanhopen. Opstaan betekent daarentegen zich rechten en zijn voeten gebruiken. De Verrezene waarborgt het einddoel, Hij voert ons naar huis, waar we verwacht zijn , geliefd en gered. De tocht beleven met Hem aan je zijde betekent ervaren dat je, ondanks alles, recht gehouden wordt, gelaafd en versterkt tijdens beproevingen en vermoeidheden, die als zware stenen onze geschiedenis dreigen af te breken of te doen ontsporen.

Geliefden, aan de Verrijzenis van Christus ontspringt de hoop die, ondanks de vermoeidheid van het leven, ons reeds laat genieten van een diepe en blije rust: de vrede die alleen Hij zal schenken, aan het einde zonder einde.