Vandaag vormt zich op het kerkhof een wonderlijke samenkomst van levenden en overledenen

Wij staan op het punt de Heilige Mis te vieren op deze heilige plaats, waar de stoffelijke resten van uw dierbare overledenen, geliefde broeders en zusters uit Madrid, zijn begraven. Hier rusten mensen die een bepalende betekenis hebben gehad in uw bestaan. Velen van u hebben wellicht hier zeer nabije verwanten, misschien zelfs de ouders van wie u het leven heeft ontvangen. Zij komen nu in het geheugen van ieder terug, oprijzend uit het verleden, als met het verlangen een dialoog te hervatten die de dood abrupt heeft onderbroken. Zo vormt zich op deze begraafplaats van de “Almudena” – zoals vandaag, op de dag van de overledenen, op de andere christelijke begraafplaatsen overal ter wereld – een bewonderenswaardige samenkomst, waarin de levenden hun overledenen ontmoeten en daarmee de banden van een gemeenschap worden bestendigd die de dood niet heeft kunnen verbreken.

Ware, niet illusoire gemeenschap. Gegarandeerd door Christus, die in zijn vlees de ervaring van onze dood heeft willen ondergaan, om daar over te zegevieren—met zelfs een voordeel voor ons—door het wonderbaarlijke gebeuren van de verrijzenis. “Waarom zoekt gij de levende onder de doden? Hij is hier niet; Hij is verrezen.” (Mt 28,6)[b:Mt 28,6] De aankondiging van de engelen gedaan op die Paasochtend naast het lege graf, is tot ons gekomen door de eeuwen. Deze aankondiging biedt ons, ook in deze liturgische samenkomst, de essentiële grondslag van onze hoop. Want, zoals de heilige Paulus ons herinnert, verwijzend naar wat in de Doop heeft plaatsgevonden: “Indien wij dan met Christus gestorven zijn, geloven wij dat wij ook met Hem zullen leven” (Rom. 6,8)[b:Rom. 6,8]

Verankerd in dit vertrouwen verheffen wij, zelfs te midden van de graven op een begraafplaats, het vreugdevolle lofzang van de Halleluja tot de hemel, want dat is de lofzang van de overwinning. Onze overledenen ‘leven met Christus’, nadat zij met Hem in de dood zijn begraven. Voor hen is de tijd van de beproeving beëindigd en neemt de tijd van de beloning haar plaats in. Daarom – ondanks de schaduw van verdriet die de heimwee naar hun zichtbare aanwezigheid oproept – verblijden wij ons in de wetenschap dat zij reeds de sereniteit van het ‘vaderland’ hebben bereikt.

Echter, aangezien ook zij hebben gedeeld in dezelfde kwetsbaarheid die elk menselijk wezen met zich meedraagt, voelen wij ons – een plicht die tegelijk een innerlijke behoefte is – geroepen om hen de liefdevolle steun van ons gebed te bieden, opdat elke eventuele rest van menselijke zwakte, die hun gelukkige ontmoeting met God nog zou kunnen vertragen, definitief wordt uitgewist. Met deze intentie gaan wij nu de Heilige Mis vieren voor alle overledenen die op deze begraafplaats rusten, en betrekken wij in ons gebed tevens de overledenen van de begraafplaatsen van Madrid en van heel Spanje, evenals die van alle naties van de wereld.