9. De verrijzenis. "Vrede zij met jullie!" (Joh. 20, 21)

Beste pelgrims, goedemorgen!

Ik groet jullie allemaal hartelijk, die vanuit Duitsland naar Rome zijn gekomen met de pelgrimstocht van de Malteser Hilfsdienst. Ja, gut, ja, danke! Voordat ik naar de algemene audiëntie op het plein ga, wilde ik jullie hier in de Aula Paulus VI persoonlijk ontmoeten. Hier kunnen jullie op de schermen volgen wat er op het Sint Pietersplein gebeurt, en tegelijkertijd zijn jullie hier meer beschut.

Laten we nu samen het Weesgegroet bidden en al uw intenties en de mensen thuis voor wie u wilt bidden, toevertrouwen aan de Heilige Maagd, waarna ik u de apostolische zegen zal geven.

________________________________________

Beste broeders en zusters, goedemorgen!

Het centrum van ons geloof en het hart van onze hoop zijn stevig geworteld in de verrijzenis van Christus. Als we de evangeliën aandachtig lezen, beseffen we dat dit mysterie niet alleen verrassend is omdat een mens – de Zoon van God – uit de dood is opgestaan, maar ook vanwege de manier waarop Hij dat heeft gedaan. De verrijzenis van Jezus is namelijk geen bombastische triomf, noch wraak of vergelding tegen zijn vijanden. Het is een prachtig getuigenis van hoe liefde in staat is om na een grote nederlaag weer op te staan om haar onstuitbare reis voort te zetten.

Wanneer we weer opstaan na een trauma dat door anderen is veroorzaakt, is de eerste reactie vaak woede, het verlangen om iemand te laten boeten voor wat we hebben geleden. De Verrezene reageert niet op deze manier. Wanneer Hij uit de onderwereld van de dood tevoorschijn komt, neemt Jezus geen wraak. Hij keert niet terug met gebaren van macht, maar manifesteert met zachtmoedigheid de vreugde van een liefde die groter is dan elke wond en sterker dan elk verraad.

De Verrezene voelt geen behoefte om zijn eigen superioriteit te herhalen of te bevestigen. Hij verschijnt aan zijn vrienden – de leerlingen – en doet dat met uiterste discretie, zonder hun vermogen om te aanvaarden te forceren. Zijn enige verlangen is om weer met hen in gemeenschap te komen en hen te helpen hun schuldgevoel te overwinnen. We zien dit heel goed in de bovenzaal, waar de Heer verschijnt aan zijn vrienden die in angst zijn gevangen. Het is een moment dat buitengewone kracht uitstraalt: Jezus, die in de afgrond van de dood is afgedaald om degenen die daar gevangen zaten te bevrijden, komt de gesloten kamer binnen van degenen die verlamd zijn door angst, en brengt hen een geschenk dat niemand had durven hopen: vrede.

Zijn begroeting is eenvoudig, bijna gewoon: "Vrede zij met jullie!" (Joh. 20, 19)[b:Joh. 20, 19]. Maar ze gaat gepaard met een gebaar dat zo mooi is dat het bijna verontrustend is: Jezus toont de leerlingen zijn handen en zijn zijde, met de sporen van het lijden. Waarom toont Hij zijn wonden aan hen die hem in die dramatische uren hadden verloochend en verlaten? Waarom verbergt Hij die tekenen van pijn niet en vermijdt Hij niet om de wond van de schaamte opnieuw te openen?

Toch zegt het evangelie dat de leerlingen zich verheugden toen ze de Heer zagen. (Joh. 20, 20)[[b:Joh. 20, 20]] De reden hiervoor is diepgaand: Jezus is nu volledig verzoend met alles wat hij heeft geleden. Er is geen schaduw van wrok. De wonden dienen niet om verwijten te maken, maar om een liefde te bevestigen die sterker is dan welke ontrouw dan ook. Ze zijn het bewijs dat God, zelfs op het moment van ons falen, zich niet heeft teruggetrokken. Hij heeft ons niet opgegeven.

Op deze manier toont de Heer zich naakt en weerloos. Hij eist niets, Hij houdt ons niet in gijzeling. Zijn liefde is geen vernedering; het is de vrede van iemand die heeft geleden uit liefde en nu eindelijk kan bevestigen dat het de moeite waard was.

In plaats daarvan verbergen we vaak onze wonden uit trots of uit angst om zwak over te komen. We zeggen: "Het maakt niet uit", "Het is allemaal verleden tijd", maar we hebben niet echt vrede met het verraad dat ons heeft gekwetst. Soms verbergen we onze pogingen om te vergeven, om niet kwetsbaar over te komen en niet opnieuw te riskeren te lijden. Jezus doet dat niet. Hij biedt zijn wonden aan als garantie voor vergeving. En Hij laat zien dat de verrijzenis niet het uitwissen van het verleden is, maar de transfiguratie ervan in een hoop op barmhartigheid.

Dan herhaalt de Heer: "Vrede zij met jullie!". En hij voegt eraan toe: "Zoals de Vader mij gezonden heeft, zo zend ik jullie" (v. 21)[b:Joh. 20, 21]. Met deze woorden vertrouwt Hij de apostelen een taak toe die niet zozeer een macht is als wel een verantwoordelijkheid: instrumenten van verzoening zijn in de wereld. Alsof Hij zegt: "Wie zal het barmhartige gezicht van de Vader kunnen verkondigen, als jullie niet die mislukking en vergeving hebben ervaren?".

Jezus blaast hen de Heilige Geest in (vers 22)[b:Joh. 20, 22]. Het is dezelfde Geest die hem heeft gesteund in zijn gehoorzaamheid aan de Vader en in zijn liefde, zelfs tot aan het kruis. Vanaf dat moment zullen de apostelen niet langer kunnen zwijgen over wat ze hebben gezien en gehoord: dat God vergeeft, opheft en het vertrouwen herstelt.

Dit is de kern van de missie van de Kerk: geen macht over anderen uitoefenen, maar de vreugde overbrengen van hen die bemind worden, juist wanneer ze dat niet verdienen. Het is de kracht die de christelijke gemeenschappen heeft doen ontstaan en groeien: mannen en vrouwen die de schoonheid ontdekten van terugkeren naar het leven om het aan anderen te kunnen geven.

Beste broeders en zusters, ook wij zijn gezonden. De Heer toont ons zijn wonden en zegt: Vrede zij met u. Wees niet bang om uw door barmhartigheid genezen wonden te tonen. Wees niet bang om dicht bij degenen te komen die gevangen zitten in angst of schuldgevoelens. Moge de adem van de Geest ook ons tot getuigen maken van deze vrede en deze liefde, die sterker is dan welke nederlaag ook.

OPROEP
Ik ben bedroefd over het nieuws uit Madagaskar over de gewelddadige confrontaties tussen de ordetroepen en jonge demonstranten, waarbij enkele van hen om het leven zijn gekomen en een honderdtal gewond zijn geraakt. Laten we tot de Heer bidden dat elke vorm van geweld altijd wordt vermeden en dat het voortdurende streven naar sociale harmonie wordt bevorderd door het bevorderen van gerechtigheid en het algemeen welzijn.