Bij het in ontvangst nemen van de geloofsbrieven van F. de Coninck, ambassadeur van het koninkrijk België bij de H. Stoel

Excellentie,

Met vreugde heet ik Uwe Excellentie welkom in het Vaticaan ter overhandiging van de geloofsbrieven, waarmee u geaccrediteerd wordt als buitengewoon en gevolmachtigd ambassadeur van het koninkrijk België bij de Heilige Stoel.

Hartelijk dank ik u voor de vriendelijke boodschap van Zijne Majesteit Koning Albert II en van Hare Majesteit de Koningin. Terugdenkend aan het bezoek dat Hunne Majesteiten mij in april van dit jaar hebben gebracht, zou ik u erkentelijk zijn als u hun mijn beste wensen wilt overbrengen — voor henzelf, voor koningin Fabiola, prins Filip en prinses Mathilde, evenals voor de verantwoordelijken in het openbaar bestuur en voor het gehele Belgische volk.

Vijftig jaar na het begin van het grote project tot opbouw van Europa, dat is voortgekomen uit een christelijke geest en waarbij België vanaf het begin actief betrokken is geweest, zijn er belangrijke stappen vooruit geboekt, ook al zijn er de laatste tijd nieuwe moeilijkheden gerezen. Het Europese continent hervindt gaandeweg zijn eenheid in vrede, en de Europese Unie is in de wereld een economische macht van de eerste orde geworden en een teken van hoop voor velen.

Gezien de eisen van de geglobaliseerde uitwisseling en van de solidariteit tussen de mensen, moet Europa zich steeds verder openstellen en zich inzetten voor de gebieden van onze planeet die nog in opbouw zijn.

Te midden van deze uitdagingen staat, nu men ziet dat de internationale situatie door aanhoudende conflicten is verzwakt, de vraag naar vrede en veiligheid op de eerste plaats. Dat geldt vooral voor het Midden-Oosten, waar de situatie in het Heilig Land, in Libanon en in Irak nog altijd dramatisch is, maar ook voor Afrika en Azië.

Het is van het grootste belang dat de internationale gemeenschap, en in het bijzonder de Europese Unie, zich met vastberadenheid inzet voor de vrede, de dialoog tussen de volkeren en de ontwikkeling.

Ik weet dat België zich op dit punt niet spaart en ik verwelkom in het bijzonder haar inspanningen ter ondersteuning van de landen van Centraal-Afrika, opdat zij hun toekomst in vrede kunnen bepalen, evenals de inzet van uw land met betrekking tot Libanon, waarnaar u zojuist hebt verwezen. Van mijn kant kan ik u verzekeren dat de Heilige Stoel vastbesloten is zich met al zijn krachten in te zetten voor de vrede en de ontwikkeling.

Een andere uitdaging betreft de toekomst van de mens en zijn identiteit. De enorme vooruitgang van de techniek heeft vele procedures op het gebied van de medische wetenschappen radicaal veranderd, terwijl de liberalisering van levensgewoonten heeft geleid tot een aanzienlijke relativering van normen die tot voor kort onaantastbaar leken. In de westerse samenlevingen, die bovendien worden gekenmerkt door overvloed aan consumptiegoederen en door subjectivisme, wordt de mens dan ook geconfronteerd met een crisis van zin en betekenis.

In sommige landen worden zelfs nieuwe wetten ingevoerd die het respect voor het menselijk leven, van de ontvangenis tot aan de natuurlijke dood, ter discussie stellen; hierdoor dreigt het gevaar dat de mens wordt misbruikt als object van onderzoek en experimenten, waardoor zijn fundamentele waardigheid ernstig wordt aangetast.

De Kerk wil, op grond van haar lange ervaring en van de rijkdom van de Openbaring die haar is toevertrouwd om te bewaren en met anderen te delen, met nadruk herinneren aan wat zij gelooft over de mens en zijn hoge bestemming, en zo iedere mens de sleutel geven tot het verstaan van het bestaan en een reden tot hoop. Dit wil zij doen in het kader van de stadsmissie Brussel Allerheiligen 2006, die over enkele dagen begint.

Wanneer de Belgische bisschoppen pleiten voor de verdere ontwikkeling van palliatieve zorg, om zo degenen die dat wensen een waardige dood te kunnen bieden, of wanneer zij deelnemen aan het maatschappelijk debat om eraan te herinneren dat er “een onzichtbare morele grens bestaat, waar ook de technische vooruitgang halt moet houden: de waardigheid van de mens” (Verklaring van de Belgische bisschoppen, De waardigheid van het kind en de medische technologie), dan willen zij daarmee de gehele samenleving dienen, door te wijzen op de voorwaarden voor een werkelijke toekomst van vrijheid en waardigheid voor de mens.

Ook de politiek verantwoordelijken, die de taak hebben wetten te maken die het algemeen welzijn dienen, nodig ik, samen met de bisschoppen, uit om ernstig te overwegen welke verantwoordelijkheid zij dragen en wat er bij deze kwesties die de mens betreffen, op het spel staat.

Uw land, het koninkrijk België, is gegrondvest op het monarchische beginsel, waarbij de koning de waarborg is van de nationale eenheid en van het respect voor de taalkundige en culturele eigenheid van alle gemeenschappen binnen de natie. De eenheid van een land – die, zoals we weten, steeds verder vervolmaakt moet worden – vereist van allen de wil om het algemeen welzijn te dienen en elkaar door dialoog en wederzijdse verrijking steeds beter te leren kennen.

Door de steeds grotere opname van migranten en de toename van gemeenschappen van verschillende herkomst, cultuur en religie binnen één en hetzelfde gebied, is de dialoog tussen culturen en religies in onze samenlevingen tot een absolute noodzaak geworden. Op dit feit heb ik onlangs nog gewezen tijdens mijn reis naar Beieren, en ook u hebt er zojuist op gewezen.

Het wederzijds leren kennen moet worden verdiept — met eerbied voor ieders religieuze overtuiging en met inachtneming van de rechtmatige eisen die het samenleven volgens de geldende wetten stelt —, en de migranten moeten zó worden ontvangen dat hun waardigheid steeds wordt gerespecteerd.

In dit kader is het belangrijk een immigratiebeleid te voeren dat de belangen van het gastland weet te verzoenen met de noodzakelijke ontwikkeling van de minst bevoorrechte landen. Een dergelijk beleid moet bovendien worden gedragen door de wil tot integratie, zodat er geen situaties van afwijzing of rechteloosheid kunnen ontstaan — zoals het drama van de sans papiers heeft laten zien.

Op die manier zal men het risico vermijden van terugplooien op zichzelf, van overdreven nationalisme of zelfs van vreemdelingenhaat, en kan men hopen op een harmonische ontwikkeling van onze samenlevingen, ten bate van alle burgers.

Sta mij toe, mijnheer de ambassadeur, om tot besluit van ons gesprek via u de bisschoppen en alle gelovigen van de katholieke gemeenschap in België te groeten, om hen aan te moedigen onvermoeibaar in alle domeinen van het sociale en professionele leven van hun hoop te getuigen, zonder de gevangenissen, de ziekenhuizen en alle nieuwe vormen van armoede die er kunnen bestaan, te vergeten. Mogen zij allen de Blijde Boodschap van Gods liefde brengen!

Terwijl u — in de zekerheid dat u bij mijn medewerkers steeds een welwillend onthaal zult vinden — uw hoge zending aanvangt, wil ik u, mijnheer de ambassadeur, mijn beste wensen overbrengen voor een gelukkig verloop van uw missie, evenals voor het voortzetten en verdiepen van de harmonieuze betrekkingen tussen de Heilige Stoel en het koninkrijk België.

Over Uwe Excellentie, uw familie en het gehele personeel van de ambassade, alsook over de koninklijke familie, de verantwoordelijken en alle inwoners van het land, roep ik de volheid van Gods zegen af.