Evangeliseren met de gezinnen van vandaag en morgen - Ecclesiologie en pastorale uitdagingen

Beste broeders en zusters!

Ik ben blij dat, in het vervolg op de viering van het Jubileum van de Gezinnen, de Kinderen, de Grootouders en de Ouderen[9522], een groep deskundigen bijeen is gekomen in het Dicasterie voor de Leken, het Gezin en het Leven[d:422] om na te denken over het thema: Evangeliseren met de gezinnen van vandaag en morgen. Ecclesiologische en pastorale uitdagingen.

Dit thema geeft goed uitdrukking aan de moederlijke zorg van de Kerk voor de christelijke gezinnen over de hele wereld: levende leden van het mystieke Lichaam van Christus en eerste kerkelijke kern waaraan de Heer de overdracht van het geloof en het Evangelie toevertrouwt, in het bijzonder aan de nieuwe generaties.

De diepe vraag naar het oneindige die in het hart van elke mens geschreven staat, geeft vaders en moeders de taak om hun kinderen bewust te maken van het vaderschap van God, zoals de heilige Augustinus schreef: "Zoals wij in U de bron van het leven hebben, zo zullen wij in Uw licht het licht zien." XIII, 16[[850]]

Onze tijd wordt gekenmerkt door een groeiende zoektocht naar spiritualiteit, die vooral bij jongeren te vinden is, die verlangen naar authentieke relaties en gidsen voor het leven. Juist daarom is het belangrijk dat de christelijke gemeenschap haar blik ver vooruit werpt en, geconfronteerd met de uitdagingen van de wereld, hoedster wordt van het verlangen naar geloof dat in ieders hart leeft.

In dit streven is het bijzonder dringend om speciale aandacht te schenken aan gezinnen die om verschillende redenen spiritueel verder af staan: gezinnen die zich niet betrokken voelen, die zeggen dat ze niet geïnteresseerd zijn, of die zich buitengesloten voelen van de gemeenschappelijke wegen, maar niettemin op de een of andere manier deel zouden willen uitmaken van een gemeenschap waarin ze kunnen groeien en waarmee ze kunnen wandelen. Hoeveel mensen negeren vandaag de uitnodiging om God te ontmoeten!

Helaas verhindert een steeds verdergaande "privatisering" van het geloof deze broeders en zusters vaak om de rijkdom en de gaven van de Kerk, plaats van genade, broederschap en liefde, te leren kennen!

Zo komen velen, ondanks hun gezonde en heilige verlangens, terwijl zij oprecht steunpunten zoeken om de mooie wegen van het leven en de volle vreugde te bewandelen, terecht bij valse steunpunten die het gewicht van hun diepste verlangens niet kunnen dragen en hen weer naar beneden laten glijden, waardoor zij zich van God verwijderen en schipbreuk lijden in een zee van wereldse verleidingen.

Onder hen zijn vaders en moeders, kinderen, jongeren en adolescenten, soms vervreemd van illusoire levensstijlen, waar geen plaats is voor het geloof, waaraan de verkeerde gebruik van op zich potentieel goede middelen – zoals de sociale media – maar schadelijk wanneer ze worden gebruikt als drager van misleidende boodschappen, niet weinig bijdraagt.

Welnu, wat de Kerk drijft in haar pastorale en missionaire inspanningen, is juist de wens om deze mensheid te gaan "vissen", om haar te redden uit de wateren van het kwaad en de dood door de ontmoeting met Christus.

Misschien hebben veel jongeren die tegenwoordig kiezen voor samenwonen in plaats van het christelijk huwelijk, in werkelijkheid behoefte aan iemand die hen op een concrete en begrijpelijke manier, vooral door het voorbeeld van zijn leven, laat zien wat de gave van de sacramentele genade is en welke kracht daaruit voortvloeit; iemand die hen helpt te begrijpen "de schoonheid en de grootsheid van de roeping tot liefde en dienstbaarheid aan het leven" die God aan echtparen schenkt. Familiaris Consortio, 1[[267|1]]

Op dezelfde manier hebben veel ouders bij de geloofsopvoeding van hun kinderen behoefte aan gemeenschappen die hen ondersteunen bij het scheppen van de voorwaarden waaronder zij Jezus kunnen ontmoeten, "plaatsen waar die gemeenschap van liefde tot stand komt die haar uiteindelijke bron in God zelf heeft." Het gezin - 26. Gemeenschap, 5[[6055|+6]]

Het geloof is in de eerste plaats een antwoord op een blik van liefde, en de grootste fout die we als christenen kunnen maken is, volgens de woorden van Sint-Augustinus, "te beweren dat de genade van Christus bestaat in zijn voorbeeld en niet in de gave van zijn persoon." II, 146[[2194]] Hoe vaak hebben we in een misschien niet zo ver verleden deze waarheid vergeten en het christelijk leven vooral voorgesteld als een reeks voorschriften die moeten worden nageleefd, waarbij we de wonderbaarlijke ervaring van de ontmoeting met Jezus, God die zich aan ons schenkt, hebben vervangen door een moralistische, zware, onaantrekkelijke en in zekere zin onhaalbare religie in de concrete realiteit van het dagelijks leven.

In deze context is het in de eerste plaats aan de bisschoppen, opvolgers van de apostelen en herders van de kudde van Christus, om het net in zee uit te werpen en zich als "vissers van gezinnen" op te werpen. Maar ook de leken worden geroepen om zich in deze missie te laten betrekken en naast de gewijde dienaren "vissers" te worden van echtparen, jongeren, kinderen, vrouwen en mannen van alle leeftijden en in alle omstandigheden, opdat allen Hem mogen ontmoeten die alleen kan redden. Ieder van ons is namelijk in de doop priester, koning en profeet voor onze broeders en zusters, en is "levende steen" geworden (1 Pt 2, 4-5)[[b:1 Pt 2, 4-5]] voor de bouw van Gods huis "in broederlijke gemeenschap, in harmonie van de Geest, in het samenleven van verscheidenheden." U hebt ons voor uzelf gemaakt en ons hart heeft geen rust totdat het in u rust, [[9498|+12]]

Ik vraag jullie daarom om je aan te sluiten bij de inspanningen van de hele Kerk om deze gezinnen op te zoeken die uit zichzelf niet meer toenaderen, om te begrijpen hoe we met hen kunnen meegaan en hen kunnen helpen het geloof te ontmoeten, zodat zij op hun beurt 'vissers' van andere gezinnen kunnen worden.

Laat u niet ontmoedigen door de moeilijke situaties waarmee u te maken zult krijgen. Het is waar dat gezinnen vandaag de dag op vele manieren gekwetst zijn, maar "het evangelie van het gezin voedt ook de zaadjes die nog moeten rijpen en moet de bomen verzorgen die verdord zijn en niet verwaarloosd mogen worden." Amoris Laetitia, 76[[6271|76]]

Daarom is het zo belangrijk om de ontmoeting met de tederheid van God te bevorderen, die de geschiedenis van ieder mens waardeert en liefheeft. Het gaat er niet om haastige antwoorden te geven op moeilijke vragen, maar veeleer om dicht bij de mensen te staan, naar hen te luisteren en samen met hen te zoeken naar manieren om de moeilijkheden aan te pakken, waarbij we ook bereid zijn om, indien nodig, open te staan voor nieuwe beoordelingscriteria en andere manieren van handelen, omdat elke generatie anders is en haar eigen uitdagingen, dromen en vragen heeft. Maar temidden van zoveel veranderingen blijft Jezus Christus "dezelfde, gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid" (Heb. 13, 8)[b:Heb. 13, 8]. Als we gezinnen willen helpen om een vreugdevolle weg van gemeenschap te bewandelen en zaadjes van geloof voor elkaar te zijn, moeten we dus eerst en vooral onze identiteit als gelovigen koesteren en vernieuwen.

Dierbare broeders en zusters, ik dank u voor wat u doet! Moge de Heilige Geest u leiden bij het onderscheiden van criteria en manieren van kerkelijk engagement die geschikt zijn om de gezinspastoraal te ondersteunen en te bevorderen. Laten we gezinnen helpen om moedig te luisteren naar het aanbod van Christus en de uitnodigingen van de Kerk! Ik gedenk u in mijn gebeden en geef u allen van harte de apostolische zegen.

Vanuit het Vaticaan, 28 mei 2025

Leo PP. XIV