Dading - Paus Franciscus

Volgens de traditie werden het pallium, de munten en medailles van de paus die tijdens zijn pontificaat waren geslagen, evenals een "Rogito" of akte die zijn leven en pausdom samenvatte, ook in de kist geplaatst. Voorafgaand aan de Requiemmis publiceerde de persdienst van de Heilige Stoel de volledige tekst van de akte, geschreven in het Latijn en verzegeld in een metalen cilinder.

DADING BIJ HET EERBIEDWAARDIG OVERLIJDEN
VAN ZIJNE HEILIGHEID FRANCISCUS DOOD, TER AARDE BESTELLING EN BIJZETTING VAN FRANCISCUS ZALIGER NAGEDACHTENIS

Met ons, pelgrims van hoop, gids en metgezel op de reis naar het grote doel waartoe we geroepen zijn - de Hemel - op 21 april in het Heilig Jaar 2025, om 7.35 uur 's ochtends, terwijl het licht van Pasen de tweede dag van het octaaf, Paasmaandag, verlichtte, ging de geliefde Herder van de Kerk, Franciscus, van deze wereld over naar de Vader. De hele christelijke gemeenschap, in het bijzonder de armen, loofde God voor de gave van zijn dienst, met moed en trouw bewezen aan het Evangelie en aan de mystieke Bruid van Christus.    

Franciscus was de 266e paus. Zijn nagedachtenis blijft in het hart van de Kerk en van de hele mensheid. 

Jorge Mario Bergoglio, tot paus gekozen op 13 maart 2013, werd op 17 december 1936 in Buenos Aires geboren als zoon van immigranten uit Piëmonte: zijn vader Mario was accountant bij de spoorwegen, terwijl zijn moeder, Regina Sivori, voor het huishouden en de opvoeding van hun vijf kinderen zorgde. Na het behalen van een diploma als chemisch technicus koos hij voor het priesterschap, trad eerst toe tot het diocesaan seminarie en ging op 11 maart 1958 over naar het noviciaat van de Sociëteit van Jezus. Hij volgde humanistische studies in Chili en keerde in 1963 terug naar Argentinië, waar hij afstudeerde in de filosofie aan het college San Giuseppe in San Miguel. Hij was hoogleraar literatuur en psychologie aan het college van de Onbevlekte Ontvangenis in Santa Fé en het college van de Verlosser in Buenos Aires. Hij ontving op 13 december 1969 de priesterwijding van aartsbisschop Ramon José Castellano en legde op 22 april 1973 zijn eeuwige professie af bij de jezuïeten. Na novicemeester te zijn geweest in Villa Barilari in San Miguel, hoogleraar aan de theologische faculteit, consultor van de Argentijnse provincie van de Sociëteit van Jezus en rector van het college, werd hij op 31 juli 1973 benoemd tot provinciaal van de jezuïeten van Argentinië. Na 1986 bracht hij enkele jaren in Duitsland door om zijn proefschrift te voltooien en, terug in Argentinië, maakte kardinaal Antonio Quarracino hem tot zijn naaste medewerker. Op 20 mei 1992 benoemde paus Johannes Paulus II hem tot titulair bisschop van Auca en hulpbisschop van Buenos Aires. Hij koos als bisschoppelijk motto 'Miserando atque eligendo' en voegde het Christusbeeld IHS, symbool van de Sociëteit van Jezus, toe aan zijn wapen. Op 3 juni 1997 werd hij bevorderd tot coadjutor-aartsbisschop van Buenos Aires en na het overlijden van kardinaal Quarracino volgde hij hem op 28 februari 1998 op als aartsbisschop, primaat van Argentinië, ordinaris voor de gelovigen van de oosterse riten die in het land woonden, en grootkanselier van de Katholieke Universiteit. Johannes Paulus II creëerde hem kardinaal tijdens het consistorie van 21 februari 2001 en kende hem de titel Sint-Robertus Bellarminus toe. Die oktober was hij adjunct-algemeen rapporteur bij de tiende gewone algemene vergadering van de bisschoppensynode.

Hij was een eenvoudige en zeer geliefde pastor in zijn aartsbisdom en reisde overal heen, zelfs met de metro en de bus. Hij woonde in een appartement en bereidde zijn eigen avondeten, omdat hij zich één met de mensen voelde. 

Uit de kardinalen die na het aftreden van Benedictus XVI in conclaaf bij een waren gekomen, werd hij op 13 maart 2013 tot paus gekozen en nam hij de naam Franciscus aan, omdat hij, naar het voorbeeld van Sint Franciscus van Assisi, bovenal voor de allerarmsten ter wereld wilde zorgen. Vanuit de Loggia der Zegeningen verscheen hij en sprak de volgende woorden: "Broeders en zusters, goedenavond! En nu beginnen we aan deze reis - Bisschop en Volk. Deze reis van de Kerk van Rome, die in naastenliefde voorzit over alle Kerken. Een reis van broederschap, van liefde, van onderling vertrouwen." En, met gebogen hoofd, zei hij: "Ik vraag u tot de Heer te bidden dat Hij mij zegent: het gebed van het volk dat de zegen vraagt voor hun bisschop." Op 19 maart, het Hoogfeest van Sint-Jozef, begon hij officieel zijn Petrusambt. 

Altijd aandachtig voor de minsten en voor degenen die door de maatschappij worden afgewezen, koos Franciscus er bij zijn verkiezing voor om in het Domus Sanctae Marthae te wonen, omdat hij het contact met mensen niet kon missen. Vanaf de eerste Witte Donderdag wilde hij de Mis van het Laatste Avondmaal buiten het Vaticaan vieren en gevangenissen, opvangcentra voor gehandicapten of drugsverslaafden bezoeken. Hij drong er bij priesters op aan altijd bereid te zijn het sacrament van barmhartigheid toe te dienen, de moed te hebben de sacristieën te verlaten om op zoek te gaan naar de verloren schapen, en de kerkdeuren open te houden om degenen te verwelkomen die ernaar verlangden het Aanschijn van God de Vader te ontmoeten.    

Hij oefende het Petrusambt met onvermoeibare toewijding uit ten behoeve van de dialoog met moslims en vertegenwoordigers van andere religies, waarbij hij hen soms uitnodigde voor gebedsbijeenkomsten en gezamenlijke verklaringen ondertekende voor eensgezindheid tussen gelovigen van verschillende geloofsovertuigingen, zoals het Documentum de hominum fraternitate[7262]Document over Menselijke Broederschap dat op 4 februari 2019 in Abu Dhabi werd ondertekend met de soennitische leider alTayyeb. Zijn liefde voor de armen, de ouderen en de kinderen bracht hem ertoe de Werelddagen van de Dies Mundiales Pauperum[d:456]Armen, van Avorum et Puerorum[d:531]Grootouders en van Opa in te stellen. Hij stelde ook de Dominicam Verbi Dei[7466]Zondag van het Woord van God in.   

Meer dan welke voorganger ook vergrootte hij het College van Kardinalen door tien consistories bijeen te roepen waarin hij 163 kardinalen creëerde - 133 kiesmannen en 30 niet-kiesmannen - uit 73 landen, waarvan 23 nog nooit eerder een kardinaal hadden gehad. Hij riep vijf sessies van de Bisschoppensynode bijeen- drie gewone algemene vergaderingen over het gezin, over iuvenibusque[d:451]jongeren en over synodalitati[d:508]synodaliteit; een buitengewone vergadering eveneens over de familia[d:251]het gezin; en een speciale sessie voor de Universa Regione Amazonica[d:459]Pan-Amazonia regio.   

Vaak verhief hij zijn stem ter verdediging van onschuldigen. Bij het uitbreken van de Covid-19- pandemie, op de avond van 27 maart 2020, orare solitarius[7669]bad hij alleen op het Sint-Pietersplein, waarvan de colonnade symbolisch Rome en de wereld omarmde, voor de mensheid die bang was en getroffen door de onbekende plaag. De laatste jaren van zijn pontificaat werden gekenmerkt door talrijke oproepen tot vrede, tegen de Derde Wereldoorlog die zich in verschillende landen met name Oekraine afspeelde, evenals in Palestina, Israël, Libanon en Myanmar. 

  Na een ziekenhuisopname van 4 juli 2021, die tien dagen duurde voor een operatie in hetAgostino Gemelli Ziekenhuis, keerde Franciscus op 14 februari 2025 terug naar hetzelfde ziekenhuis voor een verblijf van 38 dagen vanwege een bilaterale longontsteking. Terug in het Vaticaan bracht hij zijn laatste weken door in Casa Santa Marta, waar hij zich tot het einde, met dezelfde passie, wijdde aan zijn petrinische ambt, hoewel hij nog niet volledig hersteld was. Op Paaszondag, 20 april 2025, verscheen hij voor de laatste keer in de loggia van de Sint-Pietersbasiliek om de plechtige Urbi et Orbi zegen te geven.    

Paus Franciscus' leerstellige leergezag was buitengewoon rijk. Als getuige van een sobere en nederige stijl, gebaseerd op missionaire openheid, apostolische moed en barmhartigheid, en erop gebrand de valkuilen van zelfreferentialiteit en spirituele wereldlijkheid in de Kerk te vermijden, zette de paus zijn apostolisch programma uiteen in de apostolische exhortatie In Hac Tanta[4968] (24 november 2013). Tot zijn belangrijkste documenten behoorden vier encyclieken: Lumen Fidei[4200] (29 juni 2013), over het geloof in God; Laudato Si'[5000] (24 mei 2015), over ecologie en de verantwoordelijkheid van de mensheid in de klimaatcrisis; Fratelli tutti[7800] (3 oktober 2020), over menselijke broederschap en sociale vriendschap; en Dilexit Nos[9368] (24 oktober 2024), over de devotie tot het Allerheiligste Hart van Jezus. Hij vaardigde zeven apostolische exhortaties uit, negenendertig apostolische constituties, talrijke apostolische brieven - waarvan vele motu propria - waaronder twee bullae ter gelegenheid van de Heilige Jaren, evenals de catecheses die werden gegeven tijdens algemene audiënties en toespraken over de hele wereld. Na de oprichting van de Secretariaten voor Communicatie[d:428] en voor Economie[d:397], en de Dicasteries voor Leken, Gezin en Leven[d:422], en voor de Bevordering van de Integrale Menselijke Ontwikkeling[d:423], hervormde hij de Romeinse Curie door de apostolische constitutie Praedicate Evangelium[6064] (19 maart 2022) uit te vaardigen. Hij wijzigde de canonieke procedure voor nietigverklaring van het huwelijk in de Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium[574] en Codex Iuris Canonici[30] (Motibus propriis Questiones Disputatae de Veritate[6849] en Tot de deelnemers aan de pelgrimage vanuit het bisdom Brescia[6848]) en verscherpte de wetgeving inzake misdaden gepleegd door geestelijken tegen minderjarigen of kwetsbare personen (Vos Estis Lux Mundi (ad experimentum)[7369]).

Franciscus liet ons een prachtig getuigenis na van de menselijkheid, van het heilige leven en van het universele vaderschap.   CORPUS FRANCISCI P.M.   VIXIT ANNOS LXXXVIII, MENSES IV DIES IV ECCLESIAE UNIVERSAE PRAEFUIT   ANNOS XII MENSES I DIES VIII   Semper in Christa vivas, Pater Sancte