Rogitum - Francisci pp.

OBITUS, DEPOSITIO ET TUMULATIO
FRANCISCI PP. SANCTAE MEMORIAE

Nobiscum peregrinans in spe, semitae lumen et socius ad Caeli, quo vocamur, eminentem metam, die vicesimo primo mensis Aprilis Anno Sancto bismillesimo vicesimo quinto, hora septima, triginta quinque momentis elapsis, ante meridiem, dum lux Paschae feriam secundam infra Octavam illustrabat, Franciscus, Ecclesiae dilectus Pastor, de hoc mundo migravit ad Patrem. Cuncta Communitas christifidelium, potissimum pauperes, Deum collaudabat de munere eius ministerii, quod ardenter fideliterque Evangelio et Christi mysticae Sponsae dono dedit.

Franciscus ducentesimus sexagesimus sextus fuit Pontifex. Eius memoria in universae Ecclesiae atque totius humani generis corde manet perseveranter.

Georgius Marius Bergoglio, die decimo tertio mensis Martii anno bismillesimo tertio decimo Summus Pontifex electus, Bono Aëre die septimo decimo mensis Decembris anno millesimo nongentesimo tricesimo sexto e Pedemontanis migrantibus ortus est: pater eius munere ratiocinatoris apud Societatem Viarum Ferratarum fungebatur, mater autem eius Regina Sivori domui et quinque filiorum institutioni incumbebat. Gradu chemicae scientiae periti adepto, viam eligens presbyteratus, primum Seminarium dioecesanum ingressus est et, die decimo primo mensis Martii anno millesimo nongentesimo duodesexagesimo ad Novitiatum Societatis Iesu transivit. Humanitatis Studia in Chilia persecutus est et, post reditum in Argentinam anno millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, lauream in Philosophia apud Collegium Sancti Ioseph Michaëlopolitanum assecutus est. Litteras et psychologiam docuit in Collegio Beatae Mariae Virginis ab Immaculata in urbe Sancta Fide et in Collegio Sanctissimi Salvatoris Bonaëropolitano. Die tertio decimo mensis Decembris anno millesimo nongentesimo undeseptuagesimo Archiepiscopus Raimundus Iosephus Castellano presbyteratu eum auxit ac die vicesimo secundo mensis Aprilis anno millesimo nongentesimo septuagesimo tertio vota perpetua Iesuitarum professus est. Expletis muneribus Magistri Novitiorum Michaëlopoli apud Villam Barillari, Professoris apud Facultatem Theologiae, Consultoris Provincialis Societatis Iesu et Rectoris Collegii, die tricesimo primo mensis Iulii anno millesimo nongentesimo septuagesimo tertio nominatus est Moderator Provinciae Argentinae Societatis Iesu. Post annum millesimum nongentesimum octogesimum sextum, aliquot annos in Germania degit ad thesim doctoralem perficiendam et, Argentina repetita, Eminentissimus Dominus Antonius Card. Quarracino eum voluit fidelissimum administrum. Die vicesimo mensis Maii anno millesimo nongentesimo nonagesimo altero Ioannes Paulus PP. II Episcopum Auxiliarem Bonaërensem et titulo Aucensem eum nuncupavit. Episcopalem sententiam Miserando atque eligendo delegit, litteris compendiatis Iesu – quae sunt « IHS » – insigni insertis, Societatis Iesu scilicet nota. Die tertio mensis Iunii anno millesimo nongentesimo nonagesimo septimo, Archiepiscopus Coadiutor Bonaërensis promotus est et, Cardinale Quarracino e vita discesso, die duodetricesimo mensis Februarii anno duodebismillesimo eidem successit velut Archiepiscopus, Primas Argentinae, Ordinarius pro fidelibus orientalibus ibidem degentibus, Universitatis Catholicae Magnus Cancellarius. Ioannes Paulus PP. II in Consistorio die primo et vicesimo mensis Februarii anno bismillesimo primo habito in Patrum Cardinalium Collegium eum rettulit, ecclesiae Sancti Roberti Bellarmino tributo ei titulo. Consequenti mense Octobri, Relator Generalis Adiectus fuit in Decimo Coetu Generali Ordinario Synodi Episcoporum.

Pastor parcus exstitit et in Archidioecesi sua dilectissimus, quam longe lateque percurrit, urbanis adhibitis subterraneis viis ferratis quoque et publicis vehiculis. Domicilium apud cenaculum quoddam habebat et vespertinas epulas sibi ipse parabat, cum unum ex populo sese existimaret.

Post dimissiones Benedicti PP. XVI, die tertio et decimo mensis Martii anno bismillesimo decimo tertio a Patribus Cardinalibus in Conclavi collectis Summus Pontifex electus est, ipse sibi nomen imponens Franciscum, quia de exemplo sancti Assisiensis in primis diligere voluit pauperrimos mundi. E Maeniano Benedictionum in populum prodiit verbis «Fratres et sorores, faustus vesper sit vobis! Hanc viam ingrediamur nunc, viam Episcopi cum populo, Ecclesiae Romanae viam, quae omnibus Ecclesiis caritate praeest; viam fraternitatis, amoris, mutuae fiduciae». Et inclinato capite, dixit: «A vobis poscimus, ut pro Nobis Dominum oretis, qui benedicat Nos: prex populi, qui benedictionem petit pro Episcopo suo». Die undevicesimo mensis Martii, sollemnitate s. Ioseph, Sponsi Beatae Mariae Virginis, ministerium Petrinum officiose incohavit.

In ultimos et e societate reiectos semper intentus, Franciscus, vix electus, degere voluit apud Domum Sanctae Marthae, cum hominum praesentia carere minime posset, et inde a prima Feria Quinta in Cena Domini Missam celebrare maluit extra Vaticanum, identidem carceres petens, instituta pro inhabilibus vel toxicis medicaminibus subiectis accipiendis. Presbyteros hortabatur, ut ad ministrandum sacramentum misericordiae semper essent parati, ad sacraria audacter relinquenda ut oves peterent deerrantes et ad ecclesiarum ianuas reserandas ut omnes acciperentur, qui Vultum Dei Patris convenire exoptarent.

Ministerium Petrinum exercuit indefesso ac dedito studio dialogi cum muslimis et procuratoribus aliarum religionum, quos quandoque ad conventus precis convocavit, Declarationes coniunctas subscribens concordiam foventes inter asseclas diversarum religionum, sicuti Documentum de hominum fraternitate[7262], datum Abudhabii die quarto mensis Februarii anno bismillesimo undevicesimo una cum al-Tayyeb sunnitarum principe. Dilectio erga ultimos, senes et parvulos ad ineundos Dies Mundiales Pauperum[d:456], Avorum et Puerorum[d:531] eum impulit. Dominicam Verbi Dei[7466] etiam instituit.

Magis quam Decessores Cardinalium Collegium ipse auxit, decem convocans Consistoria, in quibus centum sexaginta tres Purpuratos creavit, quorum centum triginta tres electores et triginta non electores, e septuaginta tribus nationibus, quarum viginti tres numquam antea habuerant Cardinalem. Quinque Synodi Episcoporum indixit Coetus, quorum tres Generales Ordinarii familiae iuvenibusque[d:451] et synodalitati[d:508] dicati, unus Extraordinarius adhuc de familia[d:251] et alter Specialis pro Universa Regione Amazonica[d:459].

Vocem suam pro innocentibus saepius extulit. Pestilentia Viri Coronarii, Covid-19, erupta, vesperi diei vicesimi septimi mensis Martii anno bismillesimo vicesimo orare solitarius[7669] voluit in Foro Petriano, cuius columnarum ordo Romam ex imagine amplectebatur et mundum, pro humano genere perterrito et ignoto morbo vulnerato. Novissimi pontificatus anni innumeris distincti sunt monitis pro pace, contra tertium totius mundi bellum, quod minutatim variis in Nationibus geritur, praesertim in Ucraina, aeque atque in Palaestina, Terra Sancta, Libano et Myanmar.

Postquam die quarto mensis Iulii anno bismillesimo vicesimo primo ob chirurgicam sectionem in Valetudinario «Agostino Gemelli» per decem dies receptus est, ubi die decimo quarto mensis Februarii anno bismillesimo vicesimo quinto Franciscus iterum se contulit in duodequadraginta dierum commorationem utriusque lateris pneumonia laborans. Vaticano repetito, ultimas degit hebdomadas vitae apud Domum Sanctae Marthae, usque ad finem et sueto animi studio ministerio Petrino consecrato, quamvis viribus nondum omnino refectus. Occurrente Pascha, die vicesimo mensis Aprilis anno bismillesimo vicesimo quinto, postremum e Maeniano Benedictionum Basilicae Petrianae se extulit ad sollemnem benedictionem Urbi et Orbi impertiendam.

Magisterium doctrinale Papae Francisci magnopere eminuit. Testis stili sobrietate et humilitate referti, missionario opere ardoreque apostolico et misericordia innisi, in elationis sui et spiritualis mundanitatis Ecclesiae vitandum periculum intentus, Pontifex apostolicum propositum suum suasit in Adhortatione Evangelii gaudium (diei vicesimi quarti mensis Novembris anni bismillesimi tertii decimi). Inter praecipua eius documenta annumerantur: quattuor Litterae encyclicae, scilicet Lumen fidei (diei undetricesimi mensis Iunii anni bismillesimi tertii decimi) de fide in Deo, Laudato Si'[5000] (diei vicesimi quarti mensis Maii anni bismillesimi quinti decimi) de oecologia et humani generis officio in caeli status discrimine, Fratres omnes[7800] (diei tertii mensis Octobris anni bismillesimi vicesimi) de hominum fraternitate et sociali amicitia, Dilexit Nos[9368] (diei vicesimi quarti mensis Octobris anni bismillesimi vicesimi quarti) de humano et divino amore Sacratissimi Cordis Iesu; septem Adhortationes apostolicae, undequadraginta Constitutiones apostolicae, innumerae Litterae Apostolicae, quarum maior pars Motu proprio datae, duae Bullae indictionis Anni Sancti, praeter Catecheses in Audientiis Generalibus traditas et Allocutiones variis in partibus mundi dictas. Post institutas Secretarias pro Communicatione[d:428] et de Rebus Oeconomicis[d:397], necnon Dicasteria pro Laicis, Familia et Vita[d:422] atque pro Integra Humana Progressione[d:423] fovenda, Romanam Curiam ope Constitutionis apostolicae Praedicate Evangelium[6064] instauravit (diei undevicesimi mensis Martii anni bismillesimi vicesimi alterius). Processum canonicum pro causis declarationis matrimonii nullitatis in Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium[574] et Codice Iuris Canonici[30] immutavit (Motibus propriis Mitis et Misericors Iesus[6049] et Mitis Iudex Dominus Iesus[6048]) et severiorem effecit legem de criminibus clericorum contra minores et vulnerabiles (Motu proprio Vos Estis Lux Mundi (ad experimentum)[7369]).

Omnibus Franciscus reliquit admirabile humanitatis sanctitatisque vitae et universalis paternitatis testimonium.

CORPUS
FRANCISCI P.M.
VIXIT A. LXXXVIII, M. IV D. IV
ECCLESIAE UNIVERSAE PRAEFUIT A. XII M. I D. VIII
Semper in Christo vivas, Pater Sancte!
CELEBRATIONUM TUMULATIONISQUE TESTES