6. Hoop op leven om leven voort te brengen.

Dierbare broeders en zusters, goedemorgen en welkom!

Het paasfeest van Christus verlicht het mysterie van het leven en stelt ons in staat om er met hoop naar te kijken. Dat is niet altijd gemakkelijk of vanzelfsprekend. Veel levens, overal ter wereld, lijken moeizaam, pijnlijk, vol problemen en obstakels die overwonnen moeten worden. Toch ontvangen mensen het leven als een geschenk: ze vragen er niet om, ze kiezen er niet voor, ze ervaren het in zijn mysterie van de eerste tot de laatste dag. Het leven heeft zijn eigen buitengewone specificiteit: het wordt ons aangeboden, we kunnen het onszelf niet geven, maar het moet voortdurend worden gekoesterd: het heeft zorg nodig om het in stand te houden, van energie te voorzien, te beschermen en nieuw leven in te blazen.

Men zou kunnen zeggen dat de vraag over het leven een van de diepste zorgen van het menselijk hart is. We zijn het leven binnengegaan zonder daar zelf voor te hebben gekozen. De vragen van alle tijden vloeien voort uit dit feit, als een overstromende rivier: wie zijn we? Waar komen we vandaan? Waar gaan we heen? Wat is de uiteindelijke betekenis van deze reis?

Het leven roept inderdaad betekenis, richting en hoop op. En hoop fungeert als de diepgewortelde drijfveer die ons in moeilijkheden laat doorgaan, die ons ervan weerhoudt om op te geven in de vermoeidheid van de reis, die ons de zekerheid geeft dat de pelgrimstocht van het bestaan ons naar huis zal leiden. Zonder hoop dreigt het leven een tussenperiode te worden tussen twee eeuwige nachten, een korte pauze tussen het voor en het na van onze reis op aarde. Hoop in het leven betekent daarentegen uitkijken naar de bestemming, geloven in wat we nog niet kunnen zien of aanraken, vertrouwen hebben en ons toevertrouwen aan de liefde van een Vader die ons heeft geschapen omdat hij ons met liefde wilde, en wil dat we gelukkig zijn.

Dierbare vrienden, er heerst een wijdverspreide ziekte in de wereld: het gebrek aan vertrouwen in het leven. Het is alsof we ons hebben neergelegd bij een negatief fatalisme, bij berusting. Het leven dreigt niet langer een geschenk te zijn, maar een onbekende, bijna een bedreiging waartegen we ons moeten beschermen om niet teleurgesteld te worden. Daarom is de moed om te leven en leven voort te brengen, om te getuigen dat God de ultieme "liefhebber van het leven" is, zoals het Boek der Wijsheid (Wijsh. 11, 26)[b:Wijsh. 11, 26] bevestigt, vandaag de dag een dringender oproep dan ooit.

In het Evangelie bevestigt Jezus voortdurend zijn zorg voor het genezen van zieken, het herstellen van gewonde lichamen en geesten, en het teruggeven van leven aan de doden. Door dit te doen, openbaart de vleesgeworden Zoon de Vader: hij geeft zondaars hun waardigheid terug, schenkt vergeving van zonden en neemt iedereen op, vooral de wanhopigen, de uitgeslotenen, degenen die ver verwijderd zijn van zijn belofte van verlossing.

Als Zoon van de Vader is Christus het leven en heeft hij zonder voorbehoud leven voortgebracht, tot het punt waarop hij zijn eigen leven gaf, en hij nodigt ook ons uit om ons leven te geven. Voortbrengen betekent iemand anders tot leven brengen. Het universum van de levenden heeft zich uitgebreid via deze wet, die in de symfonie van de schepselen een wonderbaarlijk "crescendo" beleeft dat culmineert in het duet van man en vrouw: God schiep hen naar zijn beeld en vertrouwde hen de missie toe om naar zijn beeld te voortbrengen, dat wil zeggen uit liefde en in liefde.

Vanaf het begin openbaart de Heilige Schrift ons dat het leven, juist in zijn hoogste vorm, de menselijke vorm, de gave van vrijheid ontvangt en een tragedie wordt. Op deze manier worden ook menselijke relaties gekenmerkt door tegenstrijdigheid, zelfs tot het punt van broedermoord. Kaïn ziet zijn broer Abel als een rivaal, een bedreiging, en in zijn frustratie voelt hij zich niet in staat om van hem te houden en hem te respecteren. Hier zien we jaloezie, afgunst en bloedvergieten (Gen. 4, 1-16)[b:Gen. 4, 1-16]. Gods logica is daarentegen heel anders. God blijft altijd trouw aan zijn plan van liefde en leven; hij wordt niet moe de mensheid te steunen, zelfs wanneer zij, in de voetsporen van Kaïn, het blinde instinct van geweld volgt in oorlog, discriminatie, racisme en de vele vormen van slavernij.

Genereren betekent dus vertrouwen hebben in de God van het leven en de mensheid in al haar uitingen bevorderen: in de eerste plaats in het prachtige avontuur van het moederschap en vaderschap, zelfs in sociale contexten waarin gezinnen worstelen met de lasten van het dagelijks leven en vaak worden belemmerd in hun plannen en dromen. Volgens dezelfde logica betekent voortbrengen zich inzetten voor een economie gebaseerd op solidariteit, streven naar een gemeenschappelijk goed waarvan iedereen in gelijke mate kan genieten, respect en zorg voor de schepping, troost bieden door te luisteren, aanwezig te zijn en concrete en onbaatzuchtige hulp te bieden.

Broeders en zusters, de verrijzenis van Jezus Christus is de kracht die ons ondersteunt in deze uitdaging, zelfs wanneer de duisternis van het kwaad het hart en de geest verduistert. Wanneer het leven lijkt te zijn gedoofd, belemmerd, gaat de verrezen Heer nog steeds voorbij, tot het einde der tijden, en wandelt Hij met ons en voor ons. Hij is onze hoop.