Koren zijn geroepen om een teken van eenheid in de Kerk te zijn

Dierbare broeders en zusters,

In de antwoordpsalm zongen wij: “Laten wij met vreugde opgaan naar het huis van de Heer” vgl: (vgl. Psalm 122[[[5061|+16848]]] De liturgie van vandaag nodigt ons uit om samen – in lofzang en vreugde – op weg te gaan naar onze Heer Jezus Christus, Koning van het heelal, een heerser met een zacht en nederig hart, het begin en het einde van alles. Zijn macht vloeit voort uit de liefde, zijn troon is het kruis, en van daaruit straalt zijn koninkrijk uit over de wereld. “God regeert vanaf het hout” vgl. Hymne Vexilla Regisvgl. Hymne Vexilla Regis, als Vorst van de vrede en Koning van de gerechtigheid. In zijn Lijden laat Hij de wereld de overvloed van Gods barmhartigheid zien. Die liefde vormt ook de bron en de kracht van jullie gezangen.

Dierbare koorleden en musici, vandaag komen jullie samen binnen het Jubeljaar en brengen jullie dank aan de Heer voor de gave om Hem te dienen met jullie stemmen en talenten, tot zijn glorie en tot geestelijke opbouw van de gemeenschap. vgl: Sacrosanctum Concilium, 120[[[570|120]]] Jullie roeping bestaat erin de geloofsgemeenschap binnen te leiden in de lofzang op God en haar te ondersteunen in de liturgie door het gezang. Vandaag klinkt jullie “iubilum”, de jubel die opwelt uit een hart dat overstroomt van de vreugde van de genade.

Doorheen de geschiedenis hebben grote beschavingen muziek geschonken als middel om uit te drukken wat in het hart leeft wanneer woorden ontoereikend zijn. Alle gevoelens die voortkomen uit een levendige relatie met de werkelijkheid, vinden in muziek een stem. Zang vormt een diepe en natuurlijke uiting van de mens: verstand, gevoel, lichaam en ziel komen samen om het wezenlijke van het leven door te geven. De heilige Augustinus zegt: “Cantare amantis est” Preek 336, 1[[880]] – zingen hoort bij wie liefheeft. De zanger geeft vorm aan liefde, pijn, tederheid en verlangen, en richt die tegelijk op Degene over wie Hij zingt. vgl: 72, 1[[[838]]]

Voor het Volk van God is zang aanroeping en lofprijzing, het “nieuwe lied” dat de Verrezene tot de Vader zingt en waarin Hij alle gedoopten betrekt, als één lichaam dat leeft door de Geest. In Christus zijn wij zangers van de genade, kinderen van de Kerk die in Hem de bron van lofprijzing vinden. Zo wordt liturgische muziek een kostbaar instrument dat helpt om God te eren en de vreugde van het nieuwe leven in Christus te laten klinken.

De heilige Augustinus moedigt ons aan om zingend voort te gaan, zoals reizigers die in het zingen al iets ervaren van de vreugde die hen bij de eindbestemming wacht. “Zing, en ga voort ... ga vooruit in het goede”. 256, 3[[880]] Een koor vormt zo een gemeenschap die samen onderweg is: elkaar bij de hand nemen, samen God lofzingen, moed geven in vermoeiende tijden, troost brengen in lijden en nieuwe geestkracht wekken wanneer alles zwaar lijkt. Zang herinnert eraan dat de Kerk een gemeenschap onderweg is, met een synodale geest die de roeping tot lofprijzing en vreugde deelt in een pelgrimstocht van liefde en hoop.

Ook de heilige Ignatius van Antiochië spreekt ontroerende woorden over de band tussen koorzang en de eenheid van de Kerk: “In jullie symfonische en harmonieuze liefde is het Jezus Christus die zingt. Laat ieder van jullie koor worden, zodat jullie in eensgezindheid de toon van God aannemen en met één stem door Jezus Christus tot de Vader zingen, opdat Hij jullie hoort en herkent aan jullie goede werken” Epistula ad Ephesios, [[853|+13]] De verscheidenheid aan stemmen die samenklinkt tot één lofzang vormt een helder teken van de Kerk, die eenheid schept in liefde en samen één zachte melodie voortbrengt.

Jullie maken deel uit van koren die vooral verbonden zijn met de liturgie. Dit vraagt voorbereiding, trouw, onderlinge afstemming en vooral een diep geestelijk leven, zodat jullie biddend zingen en anderen helpen om te bidden. Het is een dienst die discipline en beschikbaarheid vraagt, zeker wanneer er een plechtige liturgie of een belangrijk gebeuren in de gemeenschap aankomt. Het koor is als een kleine familie van uiteenlopende personen die verbonden zijn door liefde voor muziek en voor de dienst die zij aanbieden. Denk eraan dat de grotere familie de gemeenschap is; jullie staan niet los van haar, maar maken er een levend deel van uit, met de opdracht haar samenhang te versterken en haar te inspireren. Net als in elke familie duiken soms spanningen of misverstanden op, iets wat nu eenmaal voorkomt wanneer mensen samen iets tot stand willen brengen. Zo weerspiegelt het koor op zijn manier de Kerk die, gericht op haar bestemming, door de geschiedenis trekt terwijl zij God lofzingt. De weg kent perioden van vreugde en momenten van zwaardere last, en toch geeft zingen lichtheid en troost.

Blijf daarom werken aan koren die steeds meer schitteren in harmonie en schoonheid; wees een helder beeld van de Kerk die haar Heer verheerlijkt. Bestudeer het leergezag aandachtig: in de conciliedocumenten vinden jullie richtlijnen om jullie dienstwerk te verdiepen. En bovenal: laat het Volk van God telkens delen in het gezang. Exhibitionisme, dat de gemeenschap buitensluit, past niet bij liturgische zang. Laat jullie koor een sprekend teken zijn van het gebed van de Kerk, waarin de liefde tot God klinkt door de schoonheid van de muziek. Waken over het geestelijk leven blijft noodzakelijk, zodat jullie dienst steeds uitdrukking geeft aan de genade van de liturgie.

Ik vertrouw jullie allen toe aan de bescherming van de heilige Cecilia, de maagd en martelares die hier in Rome met haar leven het schoonste liefdeslied heeft gezongen: ze gaf zich volledig aan Christus en schonk de Kerk een helder getuigenis van geloof en liefde. Laten wij zingend voortgaan en opnieuw de uitnodiging van de antwoordpsalm in ons opnemen: “Laten wij met vreugde opgaan naar het huis van de Heer.”