Heiligen roepen ons op om naar God te kijken en meesterwerken van ons leven te maken

Dierbare broeders en zusters, In de eerste lezing hoorden we een vraag: (Heer,) "wie zou uw wil kunnen kennen, als Gij hem het inzicht niet geeft, en uw heilige Geest niet van boven zendt? (Wijsheid 9:17). Deze vraag komt nadat twee jonge zaligen, Pier Giorgio Frassati en Carlo Acutis, heilig zijn verklaard, en dat is providentieel, want in het Boek der Wijsheid wordt deze vraag toegeschreven aan een jonge man zoals zij: koning Salomo. Na de dood van zijn vader David besefte hij dat hij veel had: macht, rijkdom, gezondheid, jeugd, schoonheid en het hele koninkrijk. Juist deze grote overvloed aan middelen riep een vraag op in zijn hart: "Wat moet ik doen om ervoor te zorgen dat niets verloren gaat?" Salomo begreep dat de enige manier om een antwoord te vinden was om God om een nog grotere gave te vragen, namelijk zijn wijsheid, zodat hij Gods plannen zou kunnen kennen en ze trouw zou kunnen volgen. Hij besefte namelijk dat alleen op die manier alles zijn plaats zou vinden in het grote plan van de Heer. Ja, want het grootste risico in het leven is om het buiten Gods plan om te verspillen.

Ook Jezus spreekt in het Evangelie over een plan waaraan we ons met heel ons hart moeten committeren. Hij zegt: "Als iemand zijn kruis niet draagt en Mij volgt kan hij mijn leerling niet zijn" (Lc. 14, 27)[b:Lc. 14, 27]; en verder: "Zo kan niemand van u mijn leerling zijn als hij zich niet losmaakt van al wat hij bezit" (v. 33)[b:Lc. 14, 33]. Hij roept ons op om ons zonder aarzelen over te geven aan het avontuur dat hij ons aanbiedt, met de intelligentie en kracht die voortkomen uit zijn Geest, die we kunnen ontvangen in de mate waarin we ons ontdoen van de dingen en ideeën waaraan we gehecht zijn, om naar zijn woord te luisteren.

Veel jonge mensen hebben door de eeuwen heen op dit kruispunt in hun leven gestaan. Denk aan de heilige Franciscus van Assisi, die net als Salomo jong en rijk was, dorstig naar roem en faam. Daarom trok hij ten strijde, in de hoop tot ridder te worden geslagen en met eerbewijzen te worden overladen. Maar Jezus verscheen hem onderweg en vroeg hem na te denken over wat hij aan het doen was. Toen hij tot bezinning kwam, stelde hij God een eenvoudige vraag: "Heer, wat wilt u dat ik doe?". Franciscus van Assisi,...Franciscus van Assisi, Legende van de drie metgezellen, hoofdstuk II: Fonti Francescane, 1401 Vanaf dat moment veranderde hij zijn leven en begon hij een ander verhaal te schrijven: het prachtige verhaal van heiligheid dat we allemaal kennen, waarbij hij zich van alles ontdeed om de Heer te volgen. (Lc. 14, 33)[[b:Lc. 14, 33]], in armoede leefde en de liefde van zijn broeders en zusters, vooral de zwaksten en kleinsten, verkoos boven het goud, zilver en kostbare stoffen van zijn vader.

Hoeveel soortgelijke heiligen zouden we kunnen noemen! Soms stellen we hen voor als grote figuren, waarbij we vergeten dat het voor hen allemaal begon toen ze, nog jong, "ja" zeiden tegen God en zich volledig aan Hem gaven, zonder iets voor zichzelf te behouden. De heilige Augustinus vertelt dat in de "kronkelige en verwarde knoop" van zijn leven een stem diep in hem zei: "Ik wil jou". II, 10,18[[850]] God gaf hem een nieuwe richting, een nieuw pad, een nieuwe reden, waarin niets van zijn leven verloren ging.

In deze context kijken we vandaag naar de heilige Pier Giorgio Frassati en de heilige Carlo Acutis: een jongeman uit het begin van de 20e eeuw en een tiener uit onze eigen tijd, beiden verliefd op Jezus en bereid om alles voor Hem te geven.

Pier Giorgio ontmoette de Heer via school- en kerkgroepen – Katholieke Actie, de Conferenties van Sint Vincentius, de FUCI N.v.d.vert.: Italiaanse...N.v.d.vert.: Italiaanse Katholieke Universitaire Federatie, de Derde Orde van de Dominicanen – en hij getuigde van God met zijn levensvreugde en zijn christendom in gebed, vriendschap en naastenliefde. Dit was zo duidelijk dat zijn vrienden, toen ze hem door de straten van Turijn zagen lopen met karren vol spullen voor de armen, hem omdoopten tot "Frassati Impresa Trasporti" N.v.d.red.: Frassati...N.v.d.red.: Frassati Transportbedrijf! Ook vandaag de dag is het leven van Pier Giorgio een baken voor de lekenpastoraal. Voor hem was geloof geen persoonlijke devotie, maar werd het gedreven door de kracht van het Evangelie en zijn lidmaatschap van kerkelijke verenigingen. Hij zette zich ook genereus in voor de samenleving, leverde een bijdrage aan het politieke leven en wijdde zich vurig aan de dienst aan de armen.

Carlo ontmoette Jezus in zijn familie, dankzij zijn ouders, Andrea en Antonia – die hier vandaag aanwezig zijn met zijn broer en zus, Francesca en Michele – en vervolgens op school, en vooral in de sacramenten die in de parochiegemeenschap werden gevierd. Hij groeide op en integreerde op natuurlijke wijze gebed, sport, studie en naastenliefde in zijn dagen als kind en jongeman.

Zowel Pier Giorgio als Carlo cultiveerden hun liefde voor God en voor hun broeders en zusters door middel van eenvoudige handelingen, die voor iedereen toegankelijk zijn: de dagelijkse mis, gebed en vooral eucharistische aanbidding. Carlo zei altijd: "In de zon word je bruin. Voor de eucharistie word je een heilige!" En ook: "Verdriet is naar jezelf kijken; geluk is naar God kijken. Bekering is niets meer dan je blik van beneden naar boven verplaatsen; een simpele beweging van de ogen is voldoende." Een andere essentiële praktijk voor hen was het regelmatig biechten. Carlo schreef: "Het enige waar we echt bang voor moeten zijn, is de zonde"; en hij verwonderde zich omdat – in zijn eigen woorden – "mensen zo bezorgd zijn om de schoonheid van hun lichaam en zich niet bekommeren om de schoonheid van hun ziel." Ten slotte hadden beiden een grote devotie voor de heiligen en de Maagd Maria, en beoefenden ze royaal naastenliefde. Pier Giorgio zei: "Rondom de armen en de zieken zie ik een licht dat wij niet hebben" Nicola Gori, Al prezzo della...Nicola Gori, Al prezzo della vita: L'Osservatore romano, 11 februari 2021. Hij noemde naastenliefde "het fundament van onze religie" en, net als Carlo, beoefende hij die vooral door middel van kleine, concrete gebaren, vaak verborgen, en leefde hij wat paus Franciscus "een heiligheid die we in one buren vinden" noemde. Gaudete et Exsultate, 7[[6894|7]]

Zelfs toen de ziekte hen trof en hun jonge leven voortijdig beëindigde, hield zelfs dat hen niet tegen en weerhield hen er niet van om lief te hebben, zich aan God aan te bieden, Hem te zegenen en tot Hem te bidden voor zichzelf en voor iedereen. Op een dag zei Pier Giorgio: "De dag van mijn dood zal de mooiste dag van mijn leven zijn". Irene Funghi, I giovani...Irene Funghi, I giovani assieme a Frassati: un compagno nei nostri cammini tortuosi: Avvenire, 2 augustus 2025 Op zijn laatste foto, waarop hij een berg in de Val di Lanzo beklimt, met zijn gezicht naar zijn doel gekeerd, schreef hij: "Omhoog". Irene Funghi, I giovani...Irene Funghi, I giovani assieme a Frassati: un compagno nei nostri cammini tortuosi: Avvenire, 2 augustus 2025 Bovendien zei Carlo, die nog jonger was dan Pier Giorgio, graag dat de hemel altijd op ons heeft gewacht, en dat van morgen houden betekent dat we vandaag het beste van onszelf geven.

Beste vrienden, de heiligen Pier Giorgio Frassati en Carlo Acutis zijn een uitnodiging aan ons allemaal, vooral aan jongeren, om ons leven niet te verspillen, maar het naar boven te richten en er meesterwerken van te maken. Ze moedigen ons aan met hun woorden: "Niet ik, maar God", zoals Carlo altijd zei. En Pier Giorgio: "Als je God centraal stelt in al je handelingen, dan zul je het einde bereiken." Dit is de eenvoudige maar winnende formule van hun heiligheid. Het is ook het soort getuigenis dat wij geroepen zijn te volgen, om ten volle van het leven te genieten en de Heer te ontmoeten op het feest in de hemel.