Vriendschap met Christus is de sleutel tot christelijk geluk

In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Vrede zij met u!

Beste docenten, beste Xaveriaanse broeders,

Ik ben blij jullie te ontmoeten aan het einde van twee belangrijke evenementen waaraan jullie hier in Rome hebben deelgenomen: de Cursus voor Seminarie-vormingsverantwoordelijken, al vele jaren gesteund door het Pauselijk Atheneum Regina Apostolorum, en het Generaal Kapittel waar sommigen van jullie afgevaardigd waren.

Dit zijn zeker twee verschillende gebeurtenissen, maar we kunnen een rode draad zien die ze verbindt, omdat we op verschillende manieren geroepen zijn om de dynamiek van missie aan te gaan en de uitdagingen van evangelisatie. Deze roeping vraagt van ons allemaal, zowel van gewijde ambtsdragers als van lekengelovigen, een solide en integrale vorming, die niet beperkt blijft tot gespecialiseerde kennis, maar gericht moet zijn op het transformeren van ons mens-zijn en onze spiritualiteit, zodat ze het evangelie weerspiegelen en we "dezelfde gezindheid" hebben als Christus Jezus. (Fil. 2, 5)[[b:Fil. 2, 5]]

Aan jullie die verantwoordelijk zijn voor de vorming van opleiders, en aan jullie Xaveriaanse broeders die bijzonder toegewijd zijn aan de missio ad gentes, wil ik enkele gedachten ter overweging aanbieden. Onlangs organiseerde het Dicasterium voor de Clerus[d:541] een internationale bijeenkomst gewijd aan priesters met als thema "Blijde Priesters". We kunnen hieraan toevoegen dat het enthousiasmeren voor de vreugde van het Evangelie niet alleen voor priesters is, maar voor iedereen, en zo kunnen we spreken van gelukkige Christenen, gelukkige leerlingen en gelukkige missionarissen.

Om te voorkomen dat deze hoop slechts een slogan blijft, is vorming essentieel. Sterker nog, het is noodzakelijk dat het "huis" van ons leven en onze roepingsweg, of het nu om priesters of leken gaat, op "rotsgrond" wordt gebouwd (Mt. 7, 24-25)[[b:Mt. 7, 24-25]], dat wil zeggen op stevige fundamenten waarmee we de menselijke en geestelijke stormen kunnen trotseren waarvan zelfs het leven van Christenen, priesters en missionarissen niet is vrijgesteld. Hoe kunnen we ons huis op rotsgrond bouwen? In dit verband wil ik je drie korte suggesties geven.

De eerste is het cultiveren van vriendschap met Jezus. Dit is het fundament van het huis, dat centraal moet staan in elke roeping en apostolische zending. We moeten persoonlijk de nabijheid van de Meester ervaren; weten dat we gezien, geliefd en uitverkoren zijn door de Heer uit pure genade en zonder verdienste van onze kant, want het is vooral onze eigen persoonlijke ervaring die we vervolgens uitstralen in onze bediening. Bovendien, als we anderen vormen in het priesterleven en volgens onze specifieke roeping het Evangelie verkondigen in missielanden, stralen we eerst onze persoonlijke ervaring van vriendschap met Christus uit, die doorschemert in onze manier van leven, in onze houding, in onze menselijkheid en in hoe we in staat zijn gezonde relaties te beleven.

Paus Franciscus herinnerde aan de woorden van Evangelii Nuntiandi[519] tijdens een Algemene Audiëntie en zei: "Evangelisatie is meer dan eenvoudige leerstellige en morele overdracht. Het is in de eerste plaats getuigenis... getuigenis van de persoonlijke ontmoeting met Jezus Christus, het vleesgeworden Woord waarin het heil wordt vervuld... Het is niet het overbrengen van een ideologie of een "doctrine" over God, nee. Het is het overbrengen van God die in mij leeft". Hartstocht voor de evangelisatie 8. - De eerste weg van de evangelisatie: het getuigenis (cfr Evangelii nuntiandi), [[8858|+2]]

Dit houdt een voortdurende reis van bekering in. Docenten, en degenen die voor hen verantwoordelijk zijn, moeten niet vergeten dat ze zelf op een reis van permanente evangelische bekering zijn. Tegelijkertijd moeten missionarissen niet vergeten dat zij altijd de eerste ontvangers van het evangelie zijn, de eersten die geëvangeliseerd worden. Dit betekent dat we voortdurend aan onszelf moeten werken. Er is een gezamenlijke inspanning nodig om in ons hart te kijken om de schaduwen en wonden te zien die ons tekenen, en dan de moed te hebben om onze maskers af te leggen en een intieme vriendschap met Christus te ontwikkelen. Op deze manier zullen we ons laten transformeren door het leven van het Evangelie en authentieke missionaire discipelen worden.

De tweede suggestie is om een effectieve en affectieve broederschap onder elkaar te leven. Toen paus Franciscus sprak over het priesterleven en de crises die voorkomen moeten worden, legde hij graag de nadruk op vier soorten nabijheid: nabijheid tot God, tot de bisschop, tot medepriesters en tot het volk. vgl: Naar een fundamentele theologie over het priesterschap[[[9210]]] In die zin is het nodig om te leren leven als broeders binnen het priesterschap, maar ook in religieuze gemeenschappen en met onze bisschoppen en oversten. We moeten hard aan onszelf werken om het individualisme en het verlangen om anderen voorbij te streven, dat ons tot concurrenten maakt, te overwinnen, zodat we geleidelijk menselijke en spirituele relaties leren opbouwen die zowel gezond als broederlijk zijn. Ik denk dat iedereen het hier in principe over eens is, maar in werkelijkheid is er nog een lange weg te gaan.Het derde en laatste aspect is het delen van de missie met alle gedoopten. In de eerste eeuwen van de Kerk was het gebruikelijk dat alle gelovigen als missionaire discipelen waren en zich persoonlijk inzetten voor evangelisatie. Het gewijde ambt stond in dienst van deze door allen gedeelde zending. Vandaag de dag voelen we sterk dat we moeten terugkeren naar deze deelname van alle gedoopten aan het getuigen en verkondigen van het Evangelie. Broeders/fraters van de Sociëteit van Sint Xaverius, in de landen waar u uw missie uitvoert, zult u zeker uit eerste hand hebben gezien hoe belangrijk het is om samen te werken met de zusters en broeders van die christelijke gemeenschappen. Tegelijkertijd wil ik tegen de docenten zeggen dat ook priesters hierin getraind moeten worden, dat ze zichzelf niet als eenzame leiders moeten zien en dat ze het gewijde priesterschap niet moeten beleven met een gevoel van superioriteit. We hebben priesters nodig die in staat zijn om bij leken de genade van het doopsel en de charismatische gaven die daaruit voortvloeien te onderscheiden en te waarderen, misschien zelfs om hen te helpen zich open te stellen voor deze gaven en vervolgens de moed en het enthousiasme te vinden om zich in te zetten voor het leven van de Kerk en de samenleving. Concreet betekent dit dat de voorbereiding van toekomstige priesters steeds meer ondergedompeld moet worden in de realiteit van het Volk van God en uitgevoerd moet worden met de bijdrage van zijn leden: priesters, leken en gewijde mannen en vrouwen.

Beste vrienden, ik dank u voor deze gelegenheid om samen te zijn, maar bovenal dank ik u voor uw dienstbaarheid, voor uw zorg bij het uitvoeren van de priesteropleiding en voor uw missionaire werk in het evangeliseren van landen die vaak gewond zijn en de hoop van het evangelie nodig hebben. Ik moedig jullie aan om door te gaan op jullie reizen.

Moge de Maagd Maria jullie begeleiden en voor jullie bemiddelen!