Volhardend en eensgezind in gebed bleven, samen met Maria, de moeder van Jezus

In de Handelingen van de Apostelen lezen we dat allen na de hemelvaart van Christus en in afwachting van Pinksteren volhardend en eensgezind in gebed bleven, samen met Maria, de moeder van Jezus. (Hand. 1, 14)[[b:Hand. 1, 14]]

Dat is precies wat wij nu ook doen, enkele uren voor het begin van het conclaaf, onder het toeziend oog van de Moeder van God naast het altaar, in deze basiliek die boven het graf van de apostel Petrus is gebouwd.

Wij voelen ons verbonden met het hele volk van God, met zijn geloof, zijn liefde voor de paus en zijn vertrouwende verwachting.

Wij zijn hier om de hulp van de Heilige Geest te vragen, om zijn licht en kracht te smeken, opdat de paus wordt gekozen die de Kerk en de mensheid nodig hebben op dit moeilijke en complexe keerpunt in de geschiedenis.

Het gebed onder aanroeping van de Heilige Geest is de enige juiste en gepaste houding terwijl de kiesgerechtigde kardinalen zich voorbereiden op een proces van de hoogste menselijke en kerkelijke verantwoordelijkheid, op een beslissing van uitzonderlijk belang; het is een menselijke handeling waarbij alle persoonlijke overwegingen opzij moeten worden gezet en waarbij men alleen God van Jezus Christus en het welzijn van de Kerk en de mensheid in gedachten en in het hart mag hebben.

In het zojuist verkondigde Evangelie hebben we woorden gehoord die ons naar de kern leiden van de belangrijkste erfenis die Jezus aan Zijn apostelen heeft toevertrouwd tijdens het Laatste Avondmaal in de bovenzaal: “Dit is mijn gebod, dat gij elkaar liefhebt zoals ik u heb liefgehad.” En alsof Hij het “zoals ik jullie heb liefgehad” wilde verduidelijken en om aan te geven hoe ver onze liefde moet gaan, voegt Jezus eraan toe: “Er is geen grotere liefde dan je leven te geven voor je vrienden” (Joh. 15, 12)[b:Joh. 15, 12].

Dat is de boodschap van liefde die Jezus een “nieuw” gebod noemt. Nieuw is het omdat het de vermaning uit het Oude Testament, die luidde: “Wat je zelf haat, doe dat ook niemand anders aan!”, in iets positiefs omkeert en aanzienlijk uitbreidt.

De liefde die Jezus openbaart, kent geen grenzen en moet het denken en handelen kenmerken van al zijn leerlingen, die in hun gedrag altijd echte liefde moeten tonen en zich moeten inzetten voor de opbouw van die nieuwe beschaving die Paulus VI “beschaving van de liefde” heeft genoemd. Liefde is de enige kracht die in staat is om de wereld te veranderen.

Met een verrassend gebaar heeft Jezus ons aan het begin van het Laatste Avondmaal een voorbeeld van deze liefde gegeven: om de anderen te dienen, boog Hij zich neer en waste Hij de voeten van de apostelen, zonder onderscheid te maken, zonder Judas uit te sluiten, die Hem zou verraden.

Deze boodschap van Jezus sluit aan bij wat we in de eerste lezing van deze Mis hebben gehoord, waarin de profeet Jesaja ons eraan herinnert dat de fundamentele eigenschap van herders liefde is, tot volledige zelfgave toe.

Uit de liturgische teksten van deze Eucharistieviering komt dan ook een oproep aan ons voort: tot broederlijke liefde, tot wederzijdse hulp en tot inzet voor de kerkgemeenschap en de broederschap van alle mensen. Het behoort tot de taken van elke opvolger van Petrus om de gemeenschap te versterken: de gemeenschap van alle Christenen met Christus, de gemeenschap van de bisschoppen met de paus, de gemeenschap van de bisschoppen onderling. Geen op zichzelf gerichte gemeenschap, maar een gemeenschap die volledig gericht is op de gemeenschap tussen mensen, volkeren en culturen en die ernaar streeft dat de Kerk altijd “een woonplaats en een school van gemeenschap” is.

Verder is de oproep tot het behoud van de eenheid van de Kerk zeer indringend, zoals Christus dat aan de apostelen heeft opgedragen. De eenheid van de Kerk is door Christus gewild; een eenheid die geen uniformiteit betekent, maar een vaste en diepe gemeenschap in verscheidenheid, zolang men volledig trouw blijft aan het Evangelie.

Elke paus blijft Petrus en zijn zending belichamen en vertegenwoordigt op die manier Christus op aarde; hij is de rots waarop de Kerk is gebouwd. (Mt. 16, 18)[[b:Mt. 16, 18]]

De verkiezing van de nieuwe paus is niet alleen een eenvoudige wisseling van personen, maar het is altijd de apostel Petrus die terugkeert.

De kiesgerechtigde kardinalen zullen hun stem uitbrengen in de Sixtijnse Kapel, waar – zoals in de apostolische constitutie Universi Dominici Gregis[479|+120] staat – “alles bijdraagt tot het bevorderen van het besef van de aanwezigheid van God, voor wiens aangezicht ieder mens op een dag zal moeten verschijnen om geoordeeld te worden”.

In het "Romeinse drieluik" sprak paus Johannes Paulus II de hoop uit dat tijdens de uren van de grote verkiezingsbeslissing het fresco van Michelangelo boven hen, met de afbeelding van Jezus als rechter, ieder afzonderlijk bewust zou maken van de grote verantwoordelijkheid om de “hoogste sleutels” (Dante) in de juiste handen te leggen.

Laten we dus bidden dat de Heilige Geest, die ons in de afgelopen honderd jaar een reeks werkelijk heilige en grote pausen heeft geschonken, ons voor het welzijn van de Kerk en de mensheid een nieuwe paus naar Gods hart schenkt.

Laten we bidden dat God de Kerk de paus schenkt die het beste in staat is om het geweten van iedereen te wekken, evenals de morele en spirituele krachten in de moderne samenleving, die gekenmerkt wordt door grote technologische vooruitgang, maar de neiging heeft om God te vergeten.

De wereld van vandaag verwacht veel van de Kerk met betrekking tot het behoud van die fundamentele menselijke en spirituele waarden, zonder welke het samenleven van de mensen niet beter zal worden, noch bevorderlijk voor toekomstige generaties.

Moge de Heilige Maagd Maria, Moeder van de Kerk, met haar moederlijke voorspraak voor ons bemiddelen, opdat de Heilige Geest het verstand van de kiezende kardinalen verlicht en hen eensgezind laat kiezen tot paus degene die onze tijd nodig heeft.