Interventie voor de Algemene Congregatie

Indeling en stijl is getracht over te nemen van de uitgave bij Per Mariam

Onze deken herinnerde ons er in zijn uitnodigingsbrief aan dat wij oudere kardinalen, die geen kiesgerechtigden zijn, niet verplicht zijn deze zittingen bij te wonen. Ik ben een oude man van 93 jaar; ik ben herstellende van een lange, niet ernstige ziekte die mij tien kilo heeft gekost; drie jaar geleden werd ik gearresteerd op verdenking van schending van de nationale veiligheidswet, maar ik werd al snel op borgtocht vrijgelaten. Ik vond het mijn plicht om te komen. Destijds kreeg ik een paspoort om de begrafenis van paus Benedictus bij te wonen - slechts twee dagen in Rome; deze keer kreeg ik tien dagen. Dank zij de Heer.

Alvorens mijn opmerkingen te maken, vraag ik uw vergiffenis als ik over bepaalde zaken niet kan spreken en in mijn gedrag de grootste discretie moet betrachten. Dank u voor uw begrip.

Ik ben gekomen voor de begrafenis van de Heilige Vader, die naar de hemel is gegaan, en ik sluit me graag aan bij het koor om ons heen dat hosanna zingt voor de verheven, overleden herder (bijna een kreet van "Santo subito"). Ik heb veel vreugdevolle herinneringen die ik met u wil delen.

Onze eerste ontmoeting was tijdens een post-synodale commissie, waar ik zijn grote pastorale ijver bewonderde. Daarom behoorde hij tot mijn vijf favorieten in dat conclaaf. Toen hij paus werd, toonde hij zich een liefhebbende vader: aan het begin van de woensdagse audiënties liet hij zijn jeep rondrijden op het Sint-Pietersplein, alsof hij iedereen uitnodigde om hem aan te raken, en na zijn toespraak ging hij naar beneden om tijd door te brengen met de zieken in rolstoelen.

Ik genoot van zijn joviale vriendschap. Als oud-leerling van de salesianen daagde hij me op een dag uit: "Wat zijn de drie devoties die de heilige Johannes Bosco aanbeveelt?" Ik antwoordde prompt: "Devotie voor het Heilig Sacrament, voor Onze-Lieve-Vrouw en voor de paus." "Precies, devotie voor de paus! Vergeet dat niet!"

Ik had het voorrecht om samen met een andere salesiaanse bisschop met hem te concelebreren in Casa Santa Marta. Na de mis zei hij: "Ik voelde me als Jezus tussen twee dieven" (op een speelse manier, natuurlijk).

Een andere keer, na een mis op het Sint-Pietersplein, kwam hij een groep bisschoppen begroeten. Het was tijdens de protesten in Hongkong. Toen hij mij naderde, maakte hij een gebaar en zei: "Daar komt degene die met een slinger in de strijd gaat." Zijn toon was plagend, maar in wezen was het een compliment - hij vergeleek mij met David.

Ter gelegenheid van de begrafenis van paus Benedictus heeft paus Franciscus mij een warme persoonlijke audiëntie verleend, hoewel het voor hem ongetwijfeld een zeer drukke dag was.

Maar er zijn twee herinneringen die bijzonder betekenisvol zijn:

1. Op de dag dat hij zijn pontificaat begon - 19 maart, het feest van Sint-Jozef - zei hij: Sint-Jozef was bovenal een beschermer, de Beschermer van de Heilige Familie. Zo moet ook de paus de Beschermer van de familie van de Kerk zijn.

2. Tijdens de Aziatische Jeugddag, toen hij samen met de Aziatische bisschoppen de mis concelebreerde, sprak hij over het thema "dialoog" en gaf hij twee regels: trouw aan je eigen identiteit en met je hart naar anderen luisteren.

Ik ben ook gekomen om deel te nemen aan de Algemene Congregaties omdat de Kerk zich in een cruciaal moment van verwarring en verdeeldheid bevindt en er nu een zware verantwoordelijkheid rust op de schouders van onze broeders kardinalen tijdens het komende conclaaf: ons een paus te geven die ons met de hulp van de Heilige Geest terug kan leiden naar harmonie en vrede.

Ik denk niet dat mijn broeders kardinalen verrast zullen zijn door wat ik zeg, maar veel van onze gelovigen - misschien wel de meerderheid in ons bisdom Hongkong - zijn waarschijnlijk blij dat we een grote paus van hervormingen hebben gehad, zoals ook de seculiere media beweren.

Het woord 'hervorming' heeft een magische klank, vooral voor jongeren, maar het is ook gevaarlijk. Een historische 'hervorming' heeft ooit een groot deel van de Kerk van ons afgescheurd.

Hervorming is altijd nodig omdat we zondaars zijn. Maar een hervorming die de essentiële elementen van de door Jezus gestichte Kerk - één, heilig, katholiek en apostolisch - ondermijnt, is geen echte hervorming. Tijdens het Concilie van Trente gaf de Heilige Geest de Kerk het inzicht en de kracht voor een krachtige contrareformatie, waarbij de hiërarchische en sacramentele aard van de Kerk werd bevestigd, met name door een strengere discipline in de vorming van de geestelijkheid.

Met de opkomst van atheïstische filosofieën in de moderne tijd en de daaruit voortvloeiende morele ineenstorting (de seksuele revolutie) heeft de Kerk te maken gekregen met een ongekende aanval. Het Tweede Vaticaans Concilie kwam op het juiste moment om de Kerk te versterken, zodat dit grote gevaar een kans zou kunnen worden voor een grote hervorming.

Helaas was er, ondanks de orthodoxe leiding van de postconciliaire pausen, een gebrek aan breed begrip en acceptatie van het ware Concilie, zoals geïnterpreteerd door de hermeneutiek van de continuïteit.

Een zogenaamde "geest van het concilie" nam een groot deel van het discours over, en "de rook van Satan", zoals paus Paulus VI het uitdrukte, "drong door de scheuren van de Kerk", of zoals paus Benedictus XVI het omschreef: "de bark van Petrus maakt water". Toen de crisis rond seksueel misbruik uitbrak, kwam de Kerk in een diepe crisis terecht. Maar in plaats van de oorzaak te zoeken in de seksuele revolutie die zelfs de seminaries was binnengedrongen, werd de schuld gelegd bij het "klerikalisme", waardoor de vernedering en ontmoediging van de trouwe geestelijken nog werd verdubbeld - en de crisis zelfs als voorwendsel werd gebruikt om de constitutie van de Kerk volledig te hervormen.

Zonder stil te staan bij de schandalige en onverklaarbaar getolereerde gevallen van kardinaal McCarrick, priester Rupnik en andere geestelijken die door seculiere rechtbanken schuldig zijn bevonden, kunnen we niet anders dan een misplaatste poging zien om zich aan te passen aan de geest van de wereld in plaats van zich er krachtig tegen te verzetten.

Dit is een ernstige beschuldiging, maar de realiteit lijkt deze te bevestigen - vooral wanneer we kijken naar het recente lot van de bisschoppensynodes, en in het bijzonder naar het voortdurende verhaal van de synode over synodaliteit.

Synodes (of concilies - de termen zijn onderling uitwisselbaar) zijn van oudsher instrumenten van het leergezag waarmee de Heilige Geest de continuïteit van de heilige traditie waarborgt.

Tegen het einde van Vaticanum II richtte paus Paulus VI met de motu proprio Apostolica Sollicitudo[785] de bisschoppensynode op, als een soort voortzetting (in miniatuur) van het concilie - een instrument van collegialiteit om het gezaghebbende advies van zijn broeders in het bisschopsambt in te winnen. Enkele van de meest vruchtbare resultaten waren apostolische exhortaties zoals Evangelii Nuntiandi[519], Catechesi Tradendae[572], Sacramentum Caritatis[1784] en Verbum Domini[3488]. De paus merkte natuurlijk op dat elk menselijk initiatief in de loop van de tijd kan worden verbeterd. Misschien aangemoedigd door dit feit heeft paus Franciscus - aan het begin van zijn pontificaat - de apostolische constitutie Episcopalis Communio[7046] uitgevaardigd, een document dat vier keer zo lang is als dat van paus Paulus VI, dat het eerdere document introk en de aard van de synode (de leden, het doel en de procedures) aanzienlijk wijzigde.

(Noot van de redactie van The Pillar: Op dit punt in Zen's tekst lijkt de inhoud over te gaan van voorbereide opmerkingen naar een overzicht van punten die hij in zijn betoog naar voren wil brengen. Dat overzicht wordt hier weergegeven.)

De meest recente synode ging echter nog verder dan Episcopalis Communio[7046].

Bisschoppen - 277

Niet-bisschoppen — 99

Meer dan een derde is geen bisschop: het is niet langer de bisschoppensynode.

Gekozen en ambtshalve — 237

Persoonlijk uitgenodigd door de paus — 139

De laatste groep omvat meer dan de helft van de 237, terwijl zij volgens Apostolica Sollicitudo[785] niet meer dan 15% mocht bedragen.

6 bisschoppen, 2 priesters en 1 religieuze zuster als voorzittende afgevaardigden (waren er niet genoeg bisschoppen beschikbaar om een bisschoppensynode voor te zitten? Algemeen secretaris, relator, prefect van het Dicasterie voor de Geloofsleer en predikant - allen aangemerkt als hervormers van de seksuele ethiek 61 facilitators (zoals de leerkrachten in de kleuterschool) andere deskundigen, secretarissen en assistenten Studiegroepen

Volgens het canoniek recht (canon 342)[30|342]:

• Het geloof en de moraal en de kerkelijke discipline te beschermen en te versterken.

Maar volgens Episcopalis Communio[7046]:

• Evangelisatie van de wereld van vandaag, in plaats van zichzelf in stand te houden (Maar hoe kan men missionaris zijn zonder de authentieke Kerk te blijven?)

Onder paus Franciscus: Synodes = verandering, verandering, verandering

Gezin ——————— Communie voor gescheiden en hertrouwde personen Jongeren ——————— "Maak er een puinhoop van!" (synodaliteit) Amazonas —————— Wijding van viri probati; afschaffing van het verplichte celibaat Synodaliteit ————— Seksuele moraal (LGBTQ+), machtsstructuur in de Kerk, vrouwelijke diakens, doctrinaire autonomie voor bisschoppenconferenties, synodale Kerk

Procedures Canon 343[30|343]:

Bespreek problemen in de vergadering op basis van:

de Heilige Schrift Heilige Traditie: in taalkundige kringen,

stem over beknopte beraadslagingen (niet te publiceren) leg ze voor aan de paus

die, met de hulp van een commissie,

vrijelijk de postsynodale exhortatie zal schrijven.

In de synode over synodaliteit:

Kleine groepen: bidden, delen, bidden, delen, bidden, delen.

In algemene vergadering: weinig discussie (meer psychologie dan leer). Absolute controle door facilitators.

Kritiek:

"Gesprek in de Geest" is een methode die is uitgevonden door Canadese jezuïeten - niet om onderscheiding te bevorderen, maar om emoties te kalmeren vóór de discussie. Wachten op de verrassingen van de Geest? Zal de Geest u nu vertellen dat Hij twintig eeuwen lang ongelijk had en u nu de waarheid gaat vertellen?