Christelijke gemeenschap is geen overheersing, maar een uitwisseling van door God gegeven gaven

Dierbare broeder in Christus,

Het is mij een groot genoegen om u te bezoeken, vooral op de plek waar de overleden patriarchen Shenork I en Mesrob II, zaliger gedachtenis, mijn voorgangers hebben verwelkomd. Terwijl ik u begroet, wil ik ook mijn broederlijke groeten overbrengen aan Zijne Heiligheid Karekin II, Opperpatriarch en Katholikos van alle Armeniërs, die mij onlangs met een bezoek heeft vereerd, evenals aan de bisschoppen, de geestelijken en de hele Armeense Apostolische gemeenschap in Istanbul en Turkije.

Dit bezoek biedt mij de gelegenheid om God te danken voor het moedige christelijke getuigenis van het Armeense volk door de geschiedenis heen, vaak onder tragische omstandigheden. Ik wil ook mijn diepe dankbaarheid betuigen aan de Heer voor de steeds hechter wordende broederlijke banden tussen de Armeens-Apostolische Kerk en de Katholieke Kerk. Kort na het Tweede Vaticaans Concilie[d:4], in mei 1967, werd Zijne Heiligheid Katholikos Khoren I de eerste primaat van een Oosters-orthodoxe kerk die de bisschop van Rome bezocht en de vredeskus uitwisselde. Ik herinner me ook dat Zijne Heiligheid Catholicos Vasken I in mei 1970 samen met paus Paulus VI de eerste gezamenlijke verklaring[2758] tussen een paus en een Oosters-Orthodoxe patriarch ondertekende, waarin zij hun gelovigen uitnodigden om zichzelf opnieuw te ontdekken als broeders en zusters in Christus, met het oog op het bevorderen van de eenheid. Sindsdien is, door Gods genade, de "dialoog van naastenliefde" tussen onze kerken tot bloei gekomen.

Op deze 1700e verjaardag van het eerste oecumenische concilie biedt mijn bezoek een gelegenheid om het Credo van Nicea[66] te vieren. We moeten putten uit dit gedeelde apostolische geloof om de eenheid te herstellen die in de eerste eeuwen bestond tussen de Kerk van Rome en de oude oosterse kerken. We moeten ook inspiratie putten uit de ervaring van de vroege Kerk om de volledige gemeenschap te herstellen, een gemeenschap die geen absorptie of overheersing inhoudt, maar veeleer een uitwisseling van de gaven die onze Kerken van de Heilige Geest hebben ontvangen tot eer van God de Vader en ter opbouw van het lichaam van Christus. (Ef. 4, 12)[[b:Ef. 4, 12]] Ik hoop dat de Gemengde Internationale Commissie voor Theologische Dialoog tussen de Katholieke Kerk en de Oosters-Orthodoxe Kerken[d:280] haar vruchtbare werk spoedig kan hervatten, op zoek naar een model van volledige gemeenschap "samen, natuurlijk", zoals paus Johannes Paulus II wenste in zijn encycliek Ut Unum Sint[73]. Ut Unum Sint, 95[[73|95]]

Op deze weg naar eenheid worden we voorafgegaan en omringd door "een grote wolk van getuigen" (Heb. 12, 1)[b:Heb. 12, 1]. Onder de heiligen van de Armeense traditie wil ik graag de grote 12e-eeuwse katholikos en dichter Nerses IV Shnorhali gedenken, van wie we onlangs de 850e sterfdag hebben herdacht en die zich onvermoeibaar heeft ingezet voor de verzoening van de kerken om zo het gebed van Christus te vervullen dat "zij allen één mogen zijn" (Joh. 17, 21)[b:Joh. 17, 21]. Moge het voorbeeld van de heilige Nerses ons inspireren en zijn gebed ons sterken op de weg naar volledige gemeenschap!

Ik dank u, Uwe Heiligheid, voor uw warme welkom en verzeker u van mijn oprechte toewijding aan de heilige zaak van de christelijke eenheid. Mogen wij deze gave van boven met een open hart ontvangen, zodat wij steeds overtuigender getuigen mogen zijn van de waarheid van het Evangelie en betere dienaren van de missie van de ene Kerk van Christus.