Plaats Christus centraal in deze uitdagende tijd

"Gij zijt Petrus, en op deze rots zal ik mijn Kerk bouwen" (Mt. 16, 18)[b:Mt. 16, 18]. Dierbare broeders en zusters, we hebben naar deze woorden van Jezus geluisterd terwijl we de 125e verjaardag vieren van de wijding van deze kerk, die sterk gewenst was door Leo XIII, die de bouw ervan bevorderde.

Oorspronkelijk moest deze bouw, samen met die van het aangrenzende Internationale College, bijdragen tot een versterking van de benedictijnse aanwezigheid in de Kerk en in de wereld, door een steeds grotere eenheid binnen de Benedictijnse Confederatie, reden waarom ook het Bureau van de abt-primaat werd opgericht. Hij was er namelijk van overtuigd dat uw oude orde een grote hulp kon zijn voor het welzijn van het hele volk van God in een tijd vol uitdagingen, zoals de overgang van de 19e naar de 20e eeuw.

Het monnikendom was namelijk vanaf het begin een 'grensverleggende' realiteit, die moedige mannen en vrouwen ertoe aanzette om op de meest afgelegen en ontoegankelijke plaatsen centra van gebed, arbeid en naastenliefde te stichten, waarbij ze vaak verlaten gebieden omvormden tot vruchtbare en rijke terreinen, zowel op landbouwkundig en economisch als vooral op spiritueel vlak. Zo heeft het klooster zich steeds meer gekenmerkt als een plaats van groei, vrede, gastvrijheid en eenheid, zelfs in de donkerste periodes van de geschiedenis.

Ook in onze tijd zijn er tal van uitdagingen. De plotselinge veranderingen waarvan we getuige zijn, dagen ons uit en stellen ons vragen, waardoor tot nu toe onbekende problemen aan de orde komen. Deze viering herinnert ons eraan dat wij, net als de apostel Petrus, maar ook de heilige Benedictus en vele anderen, alleen aan de eisen van onze roeping kunnen voldoen door Christus centraal te stellen in ons bestaan en onze missie, uitgaande van het geloof dat ons Hem als Verlosser doet erkennen en door dit uit te drukken in gebed, studie het streven naar een heilig leven.

Op deze plek gebeurt dit op verschillende manieren: allereerst in de liturgie, maar ook in de Lectio divina, in onderzoek, in pastorale zorg, door de deelname van monniken uit de hele wereld en door de openheid naar priesters, religieuzen en leken uit de meest uiteenlopende plaatsen en achtergronden. Het klooster, het Atheneum, het Liturgisch Instituut en de pastorale activiteiten die verband houden met de kerk moeten, in overeenstemming met de leer van de heilige Benedictus, steeds meer in synergie groeien als een authentieke "school van dienstbaarheid aan de Heer". Regula monasticorum, [[934|+46]]

Daarom heb ik het complex waarin we ons bevinden beschouwd als een realiteit die ernaar moet streven een kloppend hart te worden in het grote lichaam van de benedictijnse wereld, met in het centrum, in overeenstemming met de leer van de heilige Benedictus, de kerk.

De eerste lezing (Ez. 43, 1-2.4-7a)[[b:Ez. 43, 1-2.4-7]] heeft ons het beeld gegeven van de rivier die uit de tempel stroomt. Dit beeld sluit heel goed aan bij het beeld van het hart dat het levensbloed door het lichaam pompt, zodat elk lid ervan voeding en kracht kan ontvangen ten voordele van de andere leden (1 Kor. 12, 20-2)[[b:1 Kor. 12, 20-2]]; net als het beeld van het spirituele bouwwerk waarover de tweede lezing ons vertelde, gebouwd op de solide rots die Christus is. (1 Pt. 2, 4-9)[[b:1 Pt. 2, 4-9]]

Moge de actieve bijenkorf van Sint-Anselmus de plaats zijn van waaruit alles vertrekt en waarnaar alles terugkeert om voor God verificatie, bevestiging en verdieping te vinden, zoals de heilige Johannes Paulus II als aanbeveling meegaf tijdens zijn bezoek aan het Pauselijk Atheneum ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan ervan. Hij zei, verwijzend naar zijn patroonheilige: "De heilige Anselmus herinnert iedereen eraan (...) dat de kennis van de goddelijke mysteries niet zozeer een verworvenheid is van het menselijk genie, als wel een gave die God schenkt aan de nederigen en de gelovigen" (Toespraak, 1 juni 1986).

Hij verwees, zoals we al zeiden, naar de leer van de Doctor van Aosta, maar we willen hopen dat dit ook de profetische boodschap is die vanuit deze instelling tot de Kerk en de wereld reikt, als vervulling van de missie die we allemaal hebben ontvangen, namelijk een volk te zijn dat God zich heeft verworven om de wonderbare werken te verkondigen van Hem die ons uit de duisternis heeft geroepen tot zijn wonderbare licht. (1 Pt. 2, 9)[[b:1 Pt. 2, 9]]

De wijding is het plechtige moment in de geschiedenis van een heilig gebouw, waarop het wordt ingewijd om een ontmoetingsplaats te zijn tussen ruimte en tijd, tussen eindig en oneindig, tussen mens en God: een open deur naar het eeuwige, waar de "spanning tussen de conjunctuur van het moment en het licht van de tijd, van een grotere horizon (...) die ons opent voor de toekomst als een aantrekkelijke uiteindelijke oorzaak" Evangelii Gaudium, 222[[4984|222]] een antwoord vindt voor de ziel in de ontmoeting tussen de volheid en de beperking die ons aardse bestaan kenmerkt.

Het Tweede Vaticaans Concilie beschrijft dit alles in een van zijn mooiste passages, wanneer het de Kerk omschrijft als "menselijk en goddelijk, zichtbaar en rijk aan onzichtbare realiteiten, vurig in het handelen en toegewijd aan de contemplatie, aanwezig in de wereld en toch onderweg. Maar op zo'n manier dat in haar het menselijke geordend is en onderworpen aan het goddelijke; het zichtbare aan het onzichtbare; het handelen aan de contemplatie; en het heden aan de toekomstige stad die wij zoeken" Sacrosanctum Concilium, 2[[570|2]]

Dat is de hoop van ons leven en van het leven van elke man en vrouw in deze wereld, op zoek naar dat ultieme en fundamentele antwoord dat "vlees en bloed" niet kunnen onthullen, maar alleen de Vader die in de hemel is (Mt. 16, 17)[[b:Mt. 16, 17]]; uiteindelijk hebben we Jezus nodig, "de Christus, de Zoon van de levende God" (v. 16)[b:Mt. 16, 16] . We zijn geroepen om Hem te zoeken en we zijn geroepen om allen die we ontmoeten naar Hem toe te brengen, dankbaar voor de gaven die Hij ons heeft geschonken, en vooral voor de liefde waarmee Hij ons is voorgegaan. (Rom. 5, 6)[[b:Rom. 5, 6]] Deze tempel zal dan ook steeds meer een plaats van vreugde worden, waar men de schoonheid ervaart van het delen met anderen van wat men gratis heeft ontvangen. (Mt. 10, 8)[[b:Mt. 10, 8]]