Moge priesters gevormd worden door Gods liefde

Vandaag, Hoogfeest van het Allerheiligste Hart van Jezus, Dag van de Heiliging van de Priesters, vieren we met vreugde deze Eucharistie in het Jubileum van de Priesters.

Daarom richt ik mij allereerst tot u, beste broeders-priesters, die naar het graf van de apostel Petrus bent gekomen om door de Heilige Deur te gaan en uw doop- en priestergewaden onder te dompelen in het Hart van de Verlosser. Voor sommigen van de aanwezigen wordt dit gebaar gemaakt op een unieke dag in hun leven: die van hun priesterwijding.

Spreken over het Hart van Christus in deze setting is spreken over het hele mysterie van de menswording, dood en verrijzenis van de Heer, op een speciale manier aan ons toevertrouwd om het aanwezig te stellen in de wereld. Laten we daarom, in het licht van de lezingen die we hebben gehoord, samen nadenken over hoe we kunnen bijdragen aan dit verlossingswerk.

In de eerste lezing spreekt de profeet Ezechiël over God als een herder die door zijn kudde gaat en zijn schapen één voor één telt: Hij gaat op zoek naar de verlorenen, geneest de gewonden, ondersteunt de zwakken en zieken.(Ez. 34, 11-16)[[b:Ez. 34, 11-16]] Zo herinnert Hij ons eraan, in een tijd van grote en verschrikkelijke conflicten, dat de liefde van de Heer, waardoor wij geroepen zijn ons te laten omarmen en vormen, universeel is en dat er in zijn ogen - en dus ook in de onze - geen plaats is voor verdeeldheid en haat van welke aard dan ook.

In de tweede lezing (Rom. 5, 5-11)[[b:Rom. 5, 5-11]] herinnert Paulus ons eraan dat God ons verzoende "toen wij nog hulpeloos waren" (vs. 6)[b:Rom. 5, 6] en "zondaars" (vs. 8)[b:Rom. 5, 8] en nodigt ons uit om ons over te geven aan de transformerende werking van zijn Geest die in ons woont, in een dagelijkse reis van bekering. Onze hoop is gebaseerd op de wetenschap dat de Heer ons niet in de steek laat: Hij begeleidt ons altijd. We zijn echter geroepen om met Hem samen te werken, allereerst door de Eucharistie in het centrum van ons bestaan te plaatsen, "de bron en het hoogtepunt van het hele christelijke leven" Lumen Gentium, 11[[617|11]]; vervolgens "door het vruchtbaar ontvangen van de sacramenten, in het bijzonder met frequente sacramentele biecht" Presbyterorum Ordinis, 18[[704|18]]; en ten slotte door gebed, meditatie op het Woord en de beoefening van naastenliefde, waardoor ons hart meer en meer gelijkvormig wordt aan dat van "de Vader van barmhartigheid". Presbyterorum Ordinis, 18[[704|18]]

En dit brengt ons bij het Evangelie dat we zojuist gehoord hebben (Lc. 15, 3-7)[[b:Lc. 15, 3-7]], dat spreekt over Gods vreugde - en die van elke herder die liefheeft volgens zijn Hart - bij de terugkeer in de kudde van één van zijn schapen. Het is een uitnodiging om pastorale naastenliefde te beleven met hetzelfde genereuze hart als de Vader, die in ons zijn verlangen cultiveert: dat niemand verloren gaat (Joh. 6, 39)[[b:Joh. 6, 39]], maar dat allen, ook door ons, Christus leren kennen en in Hem eeuwig leven hebben. (Joh. 6, 40)[[b:Joh. 6, 40]] Het is een uitnodiging om ons innig met Jezus te verenigen vgl: Presbyterorum Ordinis, 14[[[704|14]]], een kiem van eensgezindheid temidden van onze broeders en zusters, die op onze schouders de verlorenen dragen, die vergiffenis schenken aan hen die fouten gemaakt hebben, die uitgaan om hen te zoeken die afgedwaald of buitengesloten zijn, die zorgen voor hen die lijden in lichaam en geest, in een grote uitwisseling van liefde die, ontspringend aan de doorboorde zijde van de Gekruisigde, alle mensen omhult en de wereld vult. Paus Franciscus schreef in dit verband: "Uit de wond in Christus' zijde blijft die rivier stromen die nooit opraakt, die nooit voorbijgaat, die zich altijd opnieuw aanbiedt aan hen die willen liefhebben. Alleen zijn liefde maakt een nieuwe mensheid mogelijk". Dilexit Nos, 219[[9368|219]]

Het priesterambt is een ambt van heiliging en verzoening voor de eenheid van het Lichaam van Christus. vgl: Lumen Gentium, 7[[[617|7]]] Daarom vraagt het Tweede Vaticaans Concilie aan priesters om alles in het werk te stellen om "allen te brengen tot de eenheid van de liefde" Presbyterorum Ordinis, 9[[704|9]], om verschillen te harmoniseren zodat "niemand (...) zich buitengesloten voelt". Presbyterorum Ordinis, 9[[704|9]] En het beveelt hen aan verenigd te zijn met de bisschop en in het presbyterium. Presbyterorum Ordinis, 7-8[[704|7-8]] Want hoe meer eenheid er onder ons is, hoe meer we ook zullen weten hoe we anderen naar de kudde van de Goede Herder kunnen leiden, om als broeders te leven in het ene huis van de Vader.

De heilige Augustinus sprak in dit verband in een preek op de verjaardag van zijn wijding over een vreugdevolle vrucht van gemeenschap die de gelovigen, priesters en bisschoppen verenigt, en die zijn wortels heeft in het gevoel dat allen verlost en gered zijn door dezelfde genade en barmhartigheid. Precies in die context sprak hij de beroemde zin uit: "Voor u ben ik een bisschop, met u ben ik een christen". 340, 1[[880]]

In de plechtige Mis aan het begin van mijn pontificaat heb ik voor het Volk van God een groot verlangen uitgesproken: "Een verenigde Kerk, een teken van eenheid en gemeenschap, die zuurdesem wordt voor een verzoende wereld". U hebt ons voor uzelf gemaakt en ons hart heeft geen rust totdat het in u rust, [[9498|+17]] Vandaag keer ik terug om dit met u allen te delen: verzoend, verenigd en getransformeerd door de liefde die overvloedig vloeit uit het Hart van Christus, laten we samen in zijn voetsporen treden, nederig en vastberaden, standvastig in het geloof en open naar allen in naastenliefde, laten we de vrede van de Opgestane brengen in de wereld, met die vrijheid die voortkomt uit de wetenschap dat we geliefd, uitverkoren en gezonden zijn door de Vader.

En nu, voordat ik afsluit, richt ik me tot jullie, dierbare Wijdelingen, die straks, door de oplegging van de handen van de bisschop en met een hernieuwde uitstorting van de Heilige Geest, priester zullen worden. Ik zeg jullie enkele eenvoudige dingen, maar die volgens mij belangrijk zijn voor jullie toekomst en voor die van de zielen die aan jullie zullen worden toevertrouwd. Heb God en jullie broeders lief, wees vrijgevig, vurig in de viering van de Sacramenten, in het gebed, vooral in de Aanbidding, en in het ambt; wees dicht bij jullie kudde, schenk jullie tijd en energie voor allen, zonder jezelf te sparen, zonder verschillen te maken, zoals de verscheurde kant van de Gekruisigde en het voorbeeld van de heiligen ons leren. En onthoud in dit verband dat de Kerk in haar duizendjarige geschiedenis prachtige figuren van priesterlijke heiligheid heeft gehad - en nog steeds heeft: vanaf de gemeenschappen van de oorsprong heeft zij onder haar priesters martelaren, onvermoeibare apostelen, missionarissen en voorvechters van de naastenliefde voortgebracht en gekend. Koester deze rijkdom: interesseer je voor hun verhalen, bestudeer hun leven en hun werken, imiteer hun deugden, laat je aansteken door hun ijver, roep vaak en met aandrang hun voorspraak in! Onze wereld stelt maar al te vaak twijfelachtige en onsamenhangende modellen van succes en aanzien voor. Laat je daardoor niet fascineren! Kijk in plaats daarvan naar het solide voorbeeld en de vruchten van het apostolaat, vaak verborgen en nederig, van hen die in hun leven de Heer en hun broeders en zusters hebben gediend met geloof en toewijding, en zet hun nagedachtenis voort met uw trouw.

Tenslotte, laten we ons allemaal toevertrouwen aan de moederlijke bescherming van de Heilige Maagd Maria, Moeder van priesters en Moeder van hoop: moge zij onze stappen begeleiden en ondersteunen, zodat we elke dag ons hart meer en meer configureren met dat van Christus, de hoogste en eeuwige Herder.