Aan de clarissen

Aan de geliefde dochter, abdis Clara, en het convent van de zusters met strenge clausuur van San Damiano te Assisië.

God, de Vader, aan wie u zich als maagden heeft toegewijd, heeft u in zijn barmhartigheid als dochters aangenomen. Hij heeft u, door de genadevolle werking van de heilige Geest, tot bruiden gemaakt van zijn eniggeboren Zoon, de Heer Jezus Christus, om u tot uw geluk samen met de hemelse Bruidegom te kunnen kronen in het hemelrijk.

Dit is de reden waarom gij gehouden zijt boven alles uw liefde te schenken aan uw Bruidegom, die uit liefde degenen die Hem liefhebben tot zijn mede-erfgenamen maakt. Gij moogt met heel uw gemoed alleen in Hem behagen scheppen, zodanig dat nooit iets u van zijn liefde kan scheiden.

Met dit doel immers hebt u zich op goddelijke ingeving teruggetrokken in een klooster met strenge clausuur, om tot uw heil afstand te doen van de wereld en van wat in de wereld is, om in onvergankelijke liefde uw Bruidegom te omarmen; om de geur van zijn reukwerken na te snellen (Hoogl. 1, 3)[[b:Hoogl. 1, 3]], totdat Hij u binnenleidt in het bruidsvertrek van zijn moeder (Hoogl. 3, 4)[[b:Hoogl. 3, 4]] om u voor eeuwig te verkwikken met de zoetheid van zijn liefde.

Wij vertrouwen en hopen er vast op, dat de dingen, die u nu nog bitter lijken, voor u - als gij ze aandachtig en zorgvuldig beschouwt - op een heilzame wijze in zoetheid veranderen. Wat hard valt wordt zachter, wat moeilijk valt wordt lichter.

Dan zult gij juichen, als gij waardig gekeurd wordt iets te lijden voor Christus, die voor ons het leed van een smadelijke dood heeft gedragen.

Maar omdat temidden van de talloze bitterheden en de eindeloze wederwaardigheden, waardoor wij zonder ophouden worden gekweld, gij onze vertroosting zijt, vragen wij heel uw gemeenschap en sporen u in de Heer Jezus Christus aan, ja dragen u bij apostolisch schrijven op, dat gij- zoals gij dat van ons hebt geleerd - de Geest zult volgen en naar de Geest zult leven (1 Thess. 4, 1; Gal. 5, 25)[[b:1 Thess. 4, 1; Gal. 5, 25]]; dat gij vergeet wat achter u ligt en met de apostel steeds reikhalzend uitziet naar wat vóór u ligt (Fil. 3, 13)[[b:Fil. 3, 13]]; dat gij streeft naar de hoogste genadegaven (1 Kor. 12, 31)[b:1 Kor. 12, 31]. Zo neemt gij steeds meer toe in deugd (Fil. 1, 9)[[b:Fil. 1, 9]]; zo laat gij God in u verheerlijkt worden; zo zijt gij de vervulling van onze vreugde. Als onze bijzondere dochters4 (ja, als wij het zo mogen uitdrukken, als onze meesteressen, want bruiden van onze Heer) omringen wij u met onze innigste liefde.

Maar omdat gij, naar wij vertrouwen, één van geest geworden zijt met Christus, verlangen wij van u, dat gij in uw gebeden steeds aan ons denkt en uw vrome handen opheft naar God. Bidt Hem, die weet dat wij aan grote gevaren bloot staan, en dat wij, gezien onze menselijke zwakheid, niet kunnen standhouden, met grote aandrang, dat Hij ons sterkt met zijn kracht. Bidt Hem, dat Hij ons toestaat het dienstwerk, dat Hij ons toevertrouwde, zó waardig te vervullen, dat het Hem tot eer strekt, de engelen tot vreugde, onszelf en degenen die aan onze leiding zijn toevertrouwd, tot heil, etc.