Betreffende de oprichting van het pauselijke comité voor de Wereldkinderdag

De sociale status van het kind is door de geschiedenis van de mensheid heen het onderwerp geweest van talloze theoretische en praktische veranderingen. In de tijd van Jezus stonden kinderen niet in hoog aanzien, omdat ze 'nog geen mensen' waren. Ze ergerden zich zelfs aan de rabbijnen die de geheimen van het Koninkrijk wilden uitleggen.

In het Evangelie zijn zelfs de apostelen bang dat kinderen de Meester zouden kunnen storen, maar in plaats daarvan toont hij veel sympathie voor hen. Hij stoort zich niet alleen niet aan hen, maar stelt hen ook voor als voorbeelden van leerling zijn, want “aan zulke mensen behoort het koninkrijk van God” (Mc. 10, 14)[b:Mc. 10, 14]. De leerlingen worden opgeroepen om kinderen na te volgen, niet door een kinderlijke houding aan te nemen, wat Jezus berispt, maar door de verwondering waarmee het kind zich nog verhoudt tot het leven, want “wie het koninkrijk van God niet aanneemt zoals een kind het aanneemt, zal het niet binnengaan” (Mc. 10, 15)[b:Mc. 10, 15]. De blik van het kind is een blik die wijd openstaat voor het mysterie, die ziet wat volwassenen moeilijk kunnen zien. Daarom wordt de leerling opgeroepen om te groeien in vertrouwen, in overgave, in verwondering, in verwondering: allemaal eigenschappen die leeftijd en ontgoocheling vaak uitdoven in de mens.

De christelijke openbaring maakt de Kerk ervan bewust dat kinderen verlost zijn door het Bloed van Christus en door Zijn genade kinderen en vrienden van God zijn geworden en erfgenamen van eeuwige heerlijkheid. Daarom zijn ze in de eerste plaats waardevol voor zichzelf, in de tijd van het leven waarin ze leven, en niet alleen met het oog op wat ze in de toekomst kunnen geven aan het gezin, de maatschappij, de kerk of de staat. Het gezin, de Kerk, de Staat zijn er voor de kinderen, en niet de kinderen voor de instellingen. De mens is al als kind het onderwerp van onvervreemdbare, onschendbare en universele rechten.

De Kerk spreekt in de naam van God met gezag voor de rechten van de 'niet-gewaarborgden', die veel kinderen vandaag de dag nog steeds zijn. Geconfronteerd met de verspreiding van geweld en gevaren die het leven en de waardigheid van kinderen vertrappen, maakt zij zich met nog meer kracht de tolk van hun behoeften voor alle naties.

De bescherming van de rechten van het kind is in feite de zware verantwoordelijkheid van de ouders, de burgerlijke gemeenschap en de Kerk als opvoedende gemeenschap. De bescherming van de rechten van het kind is de plicht van de Kerk en de eerste vorm van naastenliefde.

Zoals Johannes Paulus II leert: “De mens kan niet leven zonder liefde. Hij blijft voor zichzelf een onbegrijpelijk wezen, als de liefde hem niet geopenbaard wordt (...), als hij ze niet ervaart en (...) er niet levendig aan deelneemt”. Redemptor Hominis, 10[[237|10]] Daarom hebben kinderen het recht

- erkend, verwelkomd en begrepen te worden door hun moeder, vader en familie, vertrouwen te hebben;

- omringd te worden door genegenheid en emotionele veiligheid te genieten, of ze nu bij hun ouders wonen of niet, om hun eigen identiteit te ontdekken;

- een naam, een familie en een nationaliteit, respect en een goede reputatie te hebben, veiligheid en affectieve stabiliteit te genieten in hun leef- en opvoedingsomstandigheden.

Het recht van het kind om op te groeien houdt ook de opvoedkundige verantwoordelijkheid van de kerk in, samen met de ouders en de burgerlijke gemeenschap. Kinderen moeten in de Kerk de uitdrukking vinden van Jezus de Goede Herder tegenover degenen die opvoeding en onderwijs als missie en apostolaat op zich nemen, zich bewust van hun opvoedkundige verplichting.

In het licht van wat tot nu toe is geopenbaard en met het doel om de inzet van de Kerk voor kinderen concreet vorm te geven, heb ik besloten om Wereldkinderdag in te stellen met als doel

a) stem te geven aan de rechten van kinderen en in het centrum van de pastorale actie van de Kerk dezelfde aandacht te plaatsen die Jezus voor hen had, uitgaande van “de stem van kinderen en zuigelingen” (Ps. 8, 3)[b:Ps. 8, 3] om de macht en glorie van God te bevestigen (Ps. 8, 3)[[b:Ps. 8, 3]];

b) het bevorderen van een ervaring van universele Kerk die zich uitdrukt in diocesane en nationale dimensies, zodat de hele christelijke gemeenschap meer en meer een opvoedende gemeenschap wordt die allereerst in staat is geëvangeliseerd te worden door de stem van de kleinen;

c) toestaan dat de universele Kerk zich bekleedt met de gevoelens van de kleinen die door de Verlosser worden opgeroepen (Mt. 18, 1-5)[[b:Mt. 18, 1-5]], zodat zij zich ontdoet van “de tekenen van macht en zich bekleedt met de kracht van tekenen” Ven. Antonio Bello, Scritti...Ven. Antonio Bello, Scritti di pace, vol. IV, 146, nr. 130, om een gastvrij en leefbaar huis te worden voor allen, te beginnen met kinderen.

d) Onze Heer Jezus Christus beter leren kennen, beminnen en dienen door kinderen in zijn gezicht als Vriend en Goede Herder, en hun geloof wortelen in de traditie van de heilige kinderen die de Kerk als geschenk heeft gehad en die zij bewaart als een geestelijk erfgoed, dat moet worden doorgegeven aan de kleintjes, hun families en hun opvoeders;

e) zowel in de catechetische voorbereiding als in de viering de nadruk leggen op de Kerk als moeder.

Ik wens dat deze Dag gevierd wordt zowel op het niveau van de universele Kerk als in de afzonderlijke Kerken en op het niveau van hun regionale en nationale groeperingen. Ik vertrouw de voorbereiding van Wereldkinderdag toe aan de regionale en nationale bisschoppenconferenties, die lokale organisatiecomités zullen oprichten.

Opdat dit initiatief een institutionele verankering kan vinden binnen de Romeinse Curie, richt ik met deze Chirograaf het Pauselijk Comité voor Wereldkinderdag op, waarbij ik het de publieke canonieke rechtspersoonlijkheid toeken overeenkomstig art. 241 van de Apostolische Constitutie Praedicate Evangelium[6064|241] en tegelijkertijd zijn Statuut goedkeur. Ik wijs dit Orgaan aan als coördinator en promotor van de initiatieven van de Nationale en Regionale Organiserende Comités.

Opdat Wereldkinderdag geen geïsoleerde gebeurtenis blijft en opdat pastorale zorg voor kinderen steeds meer een gekwalificeerde prioriteit wordt in evangelisch en pedagogisch opzicht, zal het Pauselijk Comité beschikbaar zijn om samen te werken met de bevoegde pastorale bureaus van de afzonderlijke Kerken en Bisschoppelijke Conferenties.

Ik beveel dat deze Chirograaf en het bijgevoegde Statuut worden afgekondigd door publicatie in L'Osservatore Romano, onmiddellijk van kracht worden, en vervolgens worden gepubliceerd in het officiële commentaar van de Acta Apostolicae Sedis. Van het Vaticaan, 20 november 2024 FRANCIS